Naar de navigatie Naar de inhoud

Blogs over Verpleging en verzorging - pagina 4

Lees en discussieer mee over patiëntervaringen en kwaliteit van de zorg

63 artikelen

Blog De ZorgkaartNederland Inspiratiedag voor de care was een succes

De ZorgkaartNederland Inspiratiedag voor de care was een succes

12 juli 2016 Redactie ZorgkaartNederland

De ZorgkaartNederland Inspiratiedag voor de care op 30 juni was weer een groot succes. Tijdens deze middag kwamen verschillende kwaliteits-, beleids- en communicatieprofessionals van verpleeg- en verzorgingshuizen en thuiszorgorganisaties bij elkaar om ervaringen met ZorgkaartNederland te delen. Kon u hier niet bij zijn of bent u wel geweest en benieuwd naar een samenvatting van de dag? Lees dan snel verder. We hebben een selectie gemaakt van de uitkomsten per thema. Ook vindt u de presentaties van de verschillende sprekers terug.

Blog “Met ZorgkaartNederland kan ik echt het verschil maken!”

“Met ZorgkaartNederland kan ik echt het verschil maken!”

4 juli 2016 Redactie ZorgkaartNederland

Age Brugman is marketing- en communicatieadviseur bij Cordaan. Het is één van zijn taken om ZorgkaartNederland binnen Cordaan op de spreekwoordelijke kaart te zetten. ‘Ik informeer en enthousiasmeer de zorgmedewerkers op al onze locaties met als doel zoveel mogelijk waarderingen op te halen.’

Blog Blije geiten vervelen stierlijk

Blije geiten vervelen stierlijk

30 juni 2016 Johan Carbo

Ergerlijk al die personeelsbladen en interne magazines die zo schaamteloos aan zelfbevlekking doen en waarvoor zo onnodig veel bomen worden gekapt. Gaf ooit eens les aan een redactieteam van een politieregio. Na enkele sessies zette zich ook een voor mij totaal onbekende mevrouw aan tafel. Of ze ook tot de makers van het magazine behoorde die via scholing verwoede pogingen deden zich wat minder als blije geiten te gaan gedragen? Mevrouw kwam terug van zwangerschapsverlof. Of ze onze verrichtingen ondertussen ademloos had gevolgd?

Blog Volledig gevangen in hun eigen lichaam

Volledig gevangen in hun eigen lichaam

23 juni 2016 Johan Carbo

Ik werd in Kerkrade weer een ervaring rijker in het verdrietige besef van de draagwijdte van parkinson en alles wat die verraderlijke aandoening nog verder teweeg kan brengen. Ik zag er de ziekte van Parkinson in zijn nog betrekkelijk vriendelijke gedaante. Maar ook in zijn wrede, rauwe en mensonterende context. Mijn echtgenote Ellen, eveneens getroffen door parkinson, was mee. Terug naar huis zat ze dromerig naast me. Maar ze was behoorlijk goed geweest. Ze had genoeg prikkels gehad. Ik vroeg of ze nog van me hield. ‘Hartstikke’, fluisterde ze half binnensmonds. Dát wilde ik horen. Dat had ik nou nét even nodig. Mijn lief die nog steeds hartstikke veel van me hield. Ze kneep erbij in mijn hand. Het was als manna. Een parkinsonpatiënt kan nog heel dichtbij zijn. Je verkijkt je daar gemakkelijk op. Kerkrade had pijn gedaan, en ook weer niet. Beelden die nimmer meer zullen vervagen. Ik zag de ziekte van Parkinson in heel zijn verscheidenheid en meest uiteenlopende gedaanten. En ik wist het: de titel van mijn verslag zou worden: Volledig gevangen in hun eigen lichaam. Ik bezag Ellen van opzij en herinnerde me wat ze eens had gepreveld: ‘Ik voel me een stakker Jopie’.

Blog Mantelzorgers meer dan een appendix

Mantelzorgers meer dan een appendix

16 juni 2016 Johan Carbo

Graag bracht ik deze week aan de verpleegzorg de uitgebreide complimenten over van de mondhygiëniste van mijn echtgenote. Het kon niet anders of er was in het verpleeghuis ruime aandacht besteed aan het dagelijkse tandenpoetsen. ‘Blijf haar gebit in de gaten houden’, was het steeds, de medici bleven het zeggen, ‘want ontstekingen zijn bij mensen met een hersenaandoening funest’. Complimenten dus voor de gebitsverzorging in het verpleeghuis. Zoals dat ook een schouderklopje verdiende (en glunderen oogstte) door met een ander matras een begin van doorliggen bij Ellen aan te pakken. Jammer dat het luchtkussen niet op twee personen is berekend. Het ontlokte bij Ellen de opmerking dat ze het leven met het nieuwe matras ineens ‘niet zo spannend’ meer vond. Onderschat mijn dementerende liefste niet! Ze kan nog altijd heel snedig uit de hoek komen.

Blog De winnaar

De winnaar

15 juni 2016 Johan Jong

Ze was een sportster in hart en nieren. Je kon het zo gek niet bedenken of ze had de sport beoefend die je opnoemde. Ze vertelde altijd aan iedereen die het maar horen wilde wat voor prestaties ze had geleverd en met welke wedstrijden ze mee had gedaan. Hoe de toeschouwers haar aanmoedigden waardoor ze net dat laatste beetje energie kreeg om de wedstrijd te winnen.

Blog Verzorgers in de verpleeghuizen, sta op!

Verzorgers in de verpleeghuizen, sta op!

9 juni 2016 Johan Carbo

Afgelopen zondag haalde ik mijn vrouw om half elf ’s morgens in het verpleeghuis op voor naar huis. Ze zou er tot half acht ’s avonds blijven. Ik maakte met de verzorgers de afspraak dat ik alleen even om half vier ’s middags zou terugkomen voor een verschoning. Hetgeen ook gebeurde. De incontinentiemat werd losgemaakt en weer net zo ‘dichtgeklapt’. Niet nodig nog, niet te nat nog, het kon nog wel even voort. Dit echoot nog steeds na. Ik voelde me geroepen dinsdag met deze ervaring te beginnen tijdens mijn toespraak op het congres van psychologen in de ouderenzorg. Ik zei tegen de zaal, me nog altijd een vulkaan vol pijn te voelen. En daar is geen woord van overdreven. Van half 11 ’s morgens tot half acht ’s avonds één en dezelfde mat? Nieuw beleid. Kostenbesparing. Er moest op het incontinentiemateriaal bezuinigd worden. Dagelijks werd er te veel gebruikt. De zorgcalculators hadden hun slag weer geslagen. Konden wij onverrichter zake terug naar huis? Oh ja? En als mevrouw de voorzitter van de Raad van Bestuur gelijk een Linda de Mol haar broekje nat giechelde, liet zij het dan ook maar gewoon opdrogen? Geen verschoning? Geen sprake van natuurlijk. Het was bovendien 25 graden. Het was broeierig. Hygiëne! Waren ze nou helemaal van god los. Er bestond nog zoiets als het handhaven van ons beschavingsniveau.

Blog Rendementsdenken versjteert zoete droom over Parma

Rendementsdenken versjteert zoete droom over Parma

2 juni 2016 Johan Carbo

Hoe we het geflikt hebben, weet ik niet meer, maar we reden destijds in één moeite door van Amstelveen naar Milaan, en zo verder naar Parma waar het tussen Ellen en mij allemaal zo romantisch begon. We trotseerden de verzengende bloedhitte van de onafzienbare gortdorre vlakte rond de rivier de Po en lieten honderden kilometers onder onze vier zuchtende autobanden wegsmelten. Het was 1985, iets minder dan een jaar nadat we waren gaan samenwonen. Honingzoete herinneringen waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat ze bij Ellen niet van haar harde schrijf waren gewist.

Blog Papa

Papa

1 juni 2016 Johan Jong

“Pap, wanneer heb je je voor het laatst gewassen?” “Vanmorgen natuurlijk.” “Pap, waar zijn dan alle vuile washandjes en handdoeken?” “Lieverd, die heb ik al gewassen in de wasmachine.” “Pap, waarom heb je al drie dagen dezelfde kleding aan?” “Hoe kom je daar nou bij lieverd, ik heb dit vanmorgen schoon aangetrokken.” “Pap, weet je welke dag het is vandaag?” “Natuurlijk weet ik dat lieverd, ik ga even aan tafel zitten. Het is vandaag zaterdag.” “Pap, ik zag wel dat je eerst naar de krant keek voor je de dag zei.” “Hoe kom je daar nou bij lieverd, ik ben gewoon een beetje moe.”

Blog Communicatiegestuntel drijft bewoners verpleeghuis tot wanhoop

Communicatiegestuntel drijft bewoners verpleeghuis tot wanhoop

31 mei 2016 Johan Carbo

Een half jaar geleden kreeg de leidinggevende in ons verpleeghuis van de Raad van Bestuur te horen dat ze wegmoest, en wel onmiddellijk. Ze mocht haar bureauladen leegruimen en kon voor een enkele reis naar huis in de polder. Nooit is personeel en bewoners van ons verpleeghuis duidelijk geworden waarom deze zeer gewaardeerde, vooruitstrevende en alom geprezen tambour-maître het veld moest ruimen. Op de keper beschouwd werd de grand lady weggebonjourd. Haar vertrek bleef met geheimzinnigheid omgeven. Ons verpleeghuis treurde om het plotselinge verlies van de warme persoonlijkheid die meer tussen haar mensen stond dan dat ze achter een dichte deur heel interessant zat te computeren of bilateraaltjes voerde. Sandra had ons verpleeghuis opgestuwd tot bovengemiddeld goed en haar vernederende aftocht met stille trom leidde tot een angstcultuur in het verpleeghuis. Met niemand mocht de om welke duistere reden ook geslachtofferde leidinggevende meer contact hebben, en al was ze melaats verklaard, niemand van het verpleeghuis mocht met háar contact zoeken, voor zover men zich zulks liet welgevallen uiteraard. Want in wat voor een tijd leven we eigenlijk? Niettemin: menigeen kroop in zijn schulp.