Rare situatie

Nog steeds zit ik vastgeplakt aan de wc-bril en krampen mijn darmen harder dan ooit. Maar er komt niets meer. ‘Eef?’ hoor ik op de gang in de galerij. ‘Doe eens open?!’. Ik roep terug, maar mijn stem is zo hees van de prednison, dat ik denk dat ze me niet hoort. Ik hoor haar de trappen aflopen naar beneden. Zou ze het hebben opgegeven?

Even later hoor ik weer iemand in de gang en gaat de voordeur open. ‘Eef?’, roept ze. ‘Ik zit vast op de wc’, antwoord ik met dezelfde hese stem. ‘Ja sorry’, zegt ze, ‘maar je klonk zo radeloos aan de telefoon dat ik het niet helemaal vertrouwde. Dus heb ik de reservesleutel bij de benedenbuurman gehaald. Wel met een smoes hoor’, giechelt ze.

Ze klopt op de wc-deur en voor ik haar kan waarschuwen is de deur al open. ‘Wat een stank zeg! Zit je daar echt al langer dan 5 minuten in?’, vraagt ze met grote ogen en een uitgestreken gezicht. Het is zo’n rare situatie, dat ik ineens heel hard moet lachen. We lachen zo hard dat het pijn doet, maar even is de radeloosheid weg. Even is het allemaal wat luchtiger. Nou ja, voor zover je luchtig kunt zijn in een toilet dat bezet wordt door iemand met IBD.

Evalie Cecchini-Bonestroo

Dit blog is eerder verschenen op www.ccuvn.nl.