Revalidatietraject perikelen

Van therapeut naar therapeut

Ze was (is) een ‘rakker’. En als ik zo spreek over artsen of andere zorgverleners, dan bedoel ik dat positief.. Ze heeft humor en prikt in no time dwars door me heen. Legt de vinger op de zere plek en geeft me tegelijk hoop en moed. Vertelt ook dat het heel pittig gaat worden, maar dat zij er dan ook is om mij daar doorheen te helpen. Afgepeigerd ga ik door naar de fysiotherapeut.

Dát werd de eerste keer dus een fiasco. Simpelweg omdat ik al afgedraaid was van het gesprek - zeg maar doorzaag en ontleed-sessie - met de ergotherapeut. Zijn binnenkomer was niet zó sterk, want zijn eerste vraag was: “wat verwacht u van dit traject?” Geen flauw idee! Ik heb nog nooit een dergelijk traject meegemaakt. Weet niet wat er komt, dus hoe kan ik dan weten wat ik kan/mag/moet verwachten? De sarcoïdose kunnen jullie niet genezen.

De psycholoog kwam ook en ook zij begon met de vraag: “wat verwacht u van dit traject?”. Als er een evaluatie komt, ga ik dát als eerste teruggeven: stel a.u.b. niet vier keer achter elkaar dezelfde vraag (door verschillende artsen) en zeker niet als ik zie dat ze allemaal zitten te ‘ratelen’ op het toetsenbord en het in de computer staat. Of denk ik nu te simpel?

Drie slopende weken

Om een heel lang verhaal kort te maken: het was zwaar! Slopend. En na drie weken was ik er he-le-maal klaar mee. Ook of moet ik zeggen juist ook vanwege het feit dat ik in die drie weken drie migraine aanvallen gehad heb, mijn energiepeil zakte van 70% naar 30% en ik heel labiel werd met de nodige huilbuien (ook op mijn werk). Ik denk nu: wat gaat dit met mij doen als dit doorgaat en ik drie máánden zo aan de bak moet?

Wat moet ik verwachten van het multidisciplinair overleg en de uitslag? Ik weet niet wat ik wil. Als ze ‘nee’ zeggen, ben ik dan een hopeloos geval? Als ze ‘ja’ zeggen, dan moet ik drie maanden aan de bak.

Inmiddels is het vonnis geveld. Ze zien het wel zitten met mij en willen aan de slag! Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet goed weet of ik hier blij mee moet zijn of niet. Vooralsnog voelt het als een vonnis en zie ik er als een berg, nee meer als het Himalaya gebergte, tegenop. Dit komt ook omdat ik heel verschillende reacties lees en hoor op mijn vraag over de resultaten en ervaringen van zo’n revalidatietraject. Hele positieve én hele negatieve.

Geen controle meer

Mijn grootste struikelblok is... angst! En die angst komt voort uit het feit dat ik er géén controle over heb. Ik ben zo’n mensje dat graag precies van te voren weet wat er komt. Wát gaat het met me doen? En de ervaring in de screeningweken hebben mij al geleerd dat ik, áls ze zo door blijven vragen, er dan ergens diep van binnen bij mij iets geraakt wordt waarvan ik de gevolgen niet overzie. En dat is eng (voor mij). Wil ik dat wel?

Ook het feit dat ik waarschijnlijk niet kan werken tijdens het traject vind ik op zijn zachtst gezegd niet leuk. Ik geniet van de kids op school. Ze geven mij energie en door hun onbevangenheid maken ze me vaak aan het lachen. Ook het gevoel van ‘nodig’ zijn is zo het tegenovergestelde van het ‘bezig zijn met mijzelf’ en ook ‘ontvangen’ (leerpunt voor mij), dat het er op voorhand voor zorgt dat ik er tegenop zie.

En tóch... ga ik ervoor. En probeer ik het vonnis tijdens de wachttijd (drie maanden) wat los te laten. En tot die tijd? Genieten van mijn vrije tijd, familie, werk met de kids én de collega’s en... alle kleine dingen die groot(s) zijn, zoals een mooi boek, het zonnetje enzovoort.

Anja de Jong