Ruzie

Gestommel op de gang. Een kromme oude man komt uit het toilet en loopt langs mijn kamer. Broek op de knieën. Ik kijk of mijn buurvrouw ook wakker is geworden, maar ik kijk in een open mond waar een diepe snurk uitkomt.

Een half uur later komt de oude man weer met zijn broek op zijn knieën voorbij gestommeld en gaat naar het toilet. Hij laat de deur open staan. Ik kijk precies in het kleine kamertje. Ik hoor gekreun. Kort daarna begint hij weer. “Zuster, zuster, zuuuuuuuuuster.” Geen zuster te bekennen. Dan trekt hij drie keer door. “Zusteeeeeer, zuuuuuuster.” Hij mompelt, “ze is zeker met vakantie”. Hij pakt de rol wc-papier en probeert zichzelf verder te redden. Met een kreun komt hij de wc af en schuifelt weg.

“Kijk, het is donker. Dat betekent dat u moet gaan slapen. U buurvrouw slaapt ook, kijk maar”, hoor ik een heldere stem. De oude man heeft zijn broek zoals deze hoort en schuifelt aan de arm van een jonge verpleegkundige mee. “Hier is uw bed. Ga maar liggen.” Het gekraak verraadt dat hij doet wat ze zegt. De verpleegkundige loopt weer weg. “Zuster, waar ben ik toch?” hoor ik hem. “Zusteeeeer.” Ik zucht. Buurvrouw snurkt nog net zo hard.

“Er hangt nog zoveel”, roept de oude man weer. Ik schrik op en kijk recht in het kleine kamertje. Hij is wéér naar de wc. “Zuster, help me toch!” “Hou toch op, je bent geen klein kind meer”, schreeuwt de vrouw weer. “!#%*!!!!” “Zusteeeeeer.”

Ik zucht. Volgens mij hoort deze man niet op de longafdeling.