Samen beslissen?
Geplaatst op 22 september 2015 door Ciska Rippen - 11452 keer bekeken
Ik zie mijzelf als een mondige patiënt. Vanwege mijn achtergrond en opleiding voel ik mij op mijn gemak in ziekenhuizen. En toch..
Na 33 weken zwangerschap braken mijn vliezen. Als DES-dochter was ik bijzonder alert op medicijngebruik tijdens de zwangerschap. Geen enkele pil zou ik slikken. Tot mijn vliezen braken en ik, voor ik het wist, een infuus met weeënremmers in mijn arm had. Ondanks het feit dat er geen enkele weeënactiviteit te meten was.
Het duurde drie dagen totdat ik met rode konen van de toegediende hormonen op het idee kwam om met de arts te overleggen of deze medicijnen echt nodig waren. De arts kende ik al jaren. Ik voelde me volkomen bij hem op mijn gemak. En toch duurde het dagen totdat ik hem herinnerde aan mijn voornemen om zo min mogelijk medicijnen te gebruiken. Uiteindelijk werden de weeënremmers na overleg gestopt.
Twee weken later werd onze zoon gezond geboren na een ingeleide bevalling.
Regie uit handen
Een zwangerschap is een bijzondere omstandigheid. Mijn lichaam was niet ziek. Het te beschermen leven was dat van mijn kind, niet dat van mijzelf. Alles voor mijn kind. Dus duurde het drie dagen totdat ik op het idee kwam om de regie terug te vragen.
En, met alle respect voor mijn bekwame en vriendelijke gynaecoloog: hij had me de regie niet uit handen hoeven nemen. Er was royaal tijd voor overleg. Mijn vliezen waren gebroken, maar mijn kind lag met volmaakt stabiele hartslag in een volmaakt rustige buik.
Wat vindt u hiervan?
Een ziekte kan de meest mondige patiënt wiebelig maken. Samen beslissen zal daarom vaak van de zorgverleners uit moeten komen. Dit is in de wet (WGBO) vastgelegd, maar in mijn ervaring is het nogal eens een formaliteit. Een behandelvoorstel wordt, zeker bij kleinere beslissingen, zelden gevolgd door vragen als: Wat vindt u hiervan? Is dit iets waar u achter kunt staan? Heeft u nog vragen die niet aan de orde zijn gekomen?
Zoals geen arts ooit kan
Patiënten horen niet alleen voor de vorm, maar echt, actief deel uit te maken van het behandelteam. Sterker nog: de beslissende stem te hebben. Omdat de patiënt zichzelf kent zoals geen arts ooit kan. Een eenzijdige beslissing zou een uitzondering moeten zijn, wanneer de omstandigheden of de patiënt zelf daarom vragen.
Dit kan meer tijd vragen in de besluitvormingsfase. Ik ben er echter van overtuigd dat het zich later terugverdient in gezondheidswinst. Een betrokken patiënt is meer zichzelf: steviger en met meer vertrouwen in de behandeling en de behandelaar.
Ciska Rippen (@CiskaRippen)
Er zijn 2 reacties geplaatst
Sophie | 25 oktober 2015
In mijn omgeving zie ik al veel positieve ontwikkelingen! Ik zie om mij heen dat veel zwangeren eisen dat zij volledige informatie krijgen over de voor- en nadelen van onderzoeken en interventies. En steeds meer zwangeren zijn zich bewust van hun zelfbeschikkingsrecht: ze weten dat zij zelf de beslissingen nemen.
Van de jonge moeders om mij heeft slechts een deel ervoor gekozen om echo's te laten maken, slechts één moeder heeft tijdens de bevalling ontsluiting laten meten en geen van de moeders heeft persinstructies geaccepteerd. Het resultaat: een gevoel van rust en controle bij de moeders en meer natuurlijke en zachte geboortes voor de kinderen. Fijne ontwikkeling om te zien!
Cock | 24 september 2015
Het is idd gemakkelijker om een mondige burger/patiënt te zijn zolang er niks aan de hand is. Als je ziek bent, zwak, misselijk of gewoon zwanger is dat een stuk moeilijker. Patiënten helpen elkaar eigen regie te houden of weer te vinden.
Laat een reactie achter
Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.
Initiatief van
Partners van ZorgkaartNederland
