Naar de navigatie Naar de inhoud

Samen Beslissen na een medische misser, of niet?

Geplaatst op 3 juni 2021 door - 4010 keer bekeken

Foto Samen Beslissen na een medische misser, of niet?

Hoe hard de mensen in de zorg ook werken en met hoeveel liefde zij de mensen verzorgen, soms gaat er ook wel eens wat fout.

Dat ondervond ik helaas aan den lijve. Maar hoe kom je vervolgens tot een leefbare oplossing?

Napijntje

Ik werd langzaam wakker. Ik zag mijn lieftallige eega op de rand van het bed in een tijdschriftje bladeren. Een naar gevoel in mijn buik groeide uit tot een stevige buikpijn. “Gaat het?” vroeg ze, terwijl ze mijn hand vastpakte. Nou het ging zeker niet, maar ze had geen woorden nodig om me te begrijpen. Ze haalde een verpleegster erbij. Of ik buikpijn had? Nou en of! En of mijn gevoel in de benen al wat terug kwam? Die voelde ik inderdaad ook weer een beetje en bewoog voorzichtig mijn tenen. De verpleegster stelde een paracetamolletje voor, maar ik had het idee dat dit wat anders was dan alleen een napijntje van de operatie.

Nooit meer

Ze keek wat bedenkelijk om daarna een bladderscan erbij te pakken. “Oh, die is wel vol zeg,” reageerde ze geschrokken op de meting van mijn blaasinhoud. “Ik moet u meteen katheteriseren.”

Ik had te lang doorgeslapen met een nog gevoelloos onderlijf van de ruggenprik. Het personeel van de afdeling vergat tussendoor mijn blaasinhoud te controleren, ondanks dat dit in de overdracht vanuit de uitslaapkamer was geïnstrueerd. De hoeveelheid urine bleek zoveel dat mijn blaas er nooit meer van zou herstellen.

Operatie geslaagd, patiënt in de kreukels

Dat wist ik op dat moment nog niet. Daar had ik ook totaal geen rekening mee gehouden als mogelijke complicatie. Mijn vrouw en ik hadden wel andere dingen aan ons hoofd. We hadden net tevergeefs een intensieve periode achter de rug om onze kinderwens te vervullen. Ik had daarvoor als laatste mogelijkheid enkele operaties ondergaan, die TESE genoemd worden. Daarbij probeerde de arts vanuit een biopt materiaal te oogsten om te veredelen tot een vruchtbaar zaadje.

Bij de laatste poging raakte er kennelijk een gevoelszenuw beschadigd. Die extreme pijn voelde alsof er een circusolifant continu balanceerkunstjes deed op mijn zaakje. Om dat te verhelpen lag ik nu in het ziekenhuis. Met een relatief kleine, maar vergaande ingreep zou de pijn definitief tot het verleden behoren. Die operatie was geslaagd, maar met een patiënt in de kreukels.

De tekst gaat onder de afbeelding verder

Operatie geslaagd

Geen druppel

Hoewel ik me na de katheter opgelucht voelde, kwam gedurende de uren daarna het besef dat normaal plassen niet meer lukte. Wat ik ook probeerde, er kwam geen druppel uit. De verpleegkundigen en de arts kwamen met me praten. Of eigenlijk trachtten ze vooral geruststelling over te brengen, waarschijnlijk ook naar zichzelf. Meestal herstelde zo’n blaasverlamming met rust vanzelf binnen een paar uur of hooguit dagen.

Voor de zekerheid bleef ik een nachtje langer. Maar ook de volgende dag kwam de blaas niet op gang. Met een verblijfskatheter ging ik daarom naar huis, hopende op verdere verbetering. Als follow-up kon ik gelukkig terecht bij het plaatselijke ziekenhuis. Veel meer dan wachten en controleren konden de medici toch niet doen.

Beslissen over je eigen lijf

Naarmate de tijd verstreek, leek herstel steeds minder realistisch. Met pillen, bekkenbodemfysiotherapie en neuromodulatie trokken de artsen alles uit de kast om me te helpen, ondersteund door de betrokken dokter van het ziekenhuis waar het mis ging. Voorlopig zat er niets anders op dan mezelf tot zes keer per dag te katheteriseren.

Ik was compleet geschokt en moest er niet aan denken dat dat mijn toekomst was. Dat intermitterend katheteriseren vond ik namelijk toen al een verschrikking en dat vind ik nu nog. Ik voel er alleen maar walging bij. Ik maakte op dat moment de beslissing dat dat voor mij in ieder geval niet de oplossing was. Niet wetende dat juist het mogen beslissen over je eigen lijf een nog grotere strijd ging worden dan de blaasbeperking zelf.

Lees deel 2 van deze serie: "Onzichtbaar maar ellendig" >

Lees deel 3 van deze serie: "Liever een stoma" >

Lees deel 4 van deze serie: "Geen wraak, maar wel een schadevergoeding" >

Lees alles over samen beslissen in de zorg >

Een klacht indienen na een medische misser? Lees meer >

Let op: ZorgkaartNederland moedigt u aan om ervaringen te delen. En het staat u vrij om elkaar advies te geven in de reacties onder dit bericht. ZorgkaartNederland geeft zelf alleen geen medisch advies. Bij serieuze klachten adviseren we altijd om een dokter te raadplegen.


Hulp bij kiezen

Filter en sorteer alle zorgaanbieders

Maak een keuze voor een zorgaanbieder door de hele lijst te filteren en sorteren.

Bekijk alle zorgaanbieders


Er is 1 reactie geplaatst

Jan Pas | 11 juni 2021

Ik heb hetzelfde meegemaakt na operatie ivm melanoom en resectie lymfeklieren. Op verkoeverkamer 1100 cc in blaas. Plassen ging niet meer. Eerst naar huis met katheter. Optimisme bij artsen, fysiotherapie, neuromodulatie. Slot van het liedje: chronisch atone blaas, voortaan zelf katheteriseren. Second opinion: u kunt voor operatie al onbewust residu-vorming hebben gehad. Medische misser dus nooit meer aantoonbaar.
Nu vijf-zes keer per jaar blaasinfectie, die soms ontspoort, waarop dan opname en intraveneuze behandeling volgt. Nooit gedacht dat dit het gevolg kon zijn van die operatie in 2015. Knak in m’n gezondheid.


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.