Samen praten en beslissen

En dat heeft alles te maken met de manier waarop het personeel van de afdeling waar hij lag met hem, en met ons, is omgegaan. ‘Samen eigentijds de allerbeste zorg bieden’ is het motto van dat ziekenhuis en die uitspraak maken ze waar. Hiermee leven ze de Kamerbrief van Minister Schippers die gaat over samen beslissen na. Het gaat hierin o.a. om de gelijkwaardige omgang tussen patiënt en arts, om begrijpelijke taal, en luisteren.

Op de tweede dag zei mijn vader uit zichzelf: “Ze luisteren hier naar mij en ze zijn zorgzaam”. Dat vond ik bijzonder, omdat mijn schaarse ervaringen met ziekenhuiszorg niet positief waren: slechte communicatie, zowel onderling als met ons, de behandeling van mensen een eenheidsworst. Hierover schreef ik het blog Overgeleverd aan de zorg.

Altijd welkom

Die ervaring heb ik niet in het ziekenhuis waar mijn vader met spoed terechtkwam. Er waren geen speciale bezoektijden, we waren altijd welkom. Wat ik erg plezierig vond, was het feit dat er per dag iemand was aangewezen voor zijn zorg. Eén aanspreekpunt, en daar werd consequent mee omgegaan. Vroegen we om informatie aan de open, altijd bemenste balie, dan kwam de verpleegkundige snel. Dat verwachtten ze ook van ons: als het tijd was voor een familiegesprek, moesten wij er ook zijn.

In de gesprekken werd mijn vader, hoewel soms verward, actief betrokken. Hij was degene die moest weten hoe de situatie was, wat zijn mogelijkheden waren. 
En er werd gelet op de wensen van mijn vader. Hij vond het genoeg geweest en vertelde dat ook. Hij had een ander perspectief dan wij, de familie, en de zorgprofessionals. Dat verschil in perspectief is belangrijk. En daar kom je alleen maar achter als je vraagt en vooral luistert. En dat gebeurde ook.
Ook zorgprofessor Henk Nies, die 72 uur in een verpleeghuis verbleef als cliënt noemt dat zijn nummer 1 ervaring: het perspectief verschilt. Direct gevolgd door zijn nummer 2: samen beslissen, niet alleen als patiënt.

Transparant en gastvrij

De kamers in het betreffende ziekenhuis hebben geen deuren, maar gordijnen. Iedereen die even langs loopt, kan een blik naar binnen werpen en checken hoe het gaat. Mijn vader vond dat wel plezierig: hij maakte dan onderdeel uit van. Ook werd er vaak gevraagd of hij wat wilde drinken of eten.  En ook deze vorm van gastvrijheid maakte het comfortabel.

Mijn vader heeft zich in die twee weken, ondanks alle behandelingen en het bijbehorende gedoe, omringd gevoeld door zorgzaamheid en aandacht. Voor ons was het een grote steun om te weten dat er goed op hem gelet werd, dat hij in zijn laatste levensdagen extra aandacht kreeg, dat de verpleging er was, ook voor ons.
Die houding, dat gedrag, is een troost voor mij. We waren er allemaal voor hem, familie en verpleging en dat verzacht de pijn van zijn overlijden.

José van Berkum

Dit blog is eerder verschenen op zorgenvoormorgen.org.