Soms ben je niet alleen doktersassistente, maar ook nog mens

Geen hulp nodig

Zo had ik laatst een oudere dame van 85 jaar in de praktijk. Zij is al jaren samen met haar echtgenoot van bijna 90 jaar. Mevrouw gaat achteruit. Ze is licht aan het dementeren en alle zorg komt op meneer terecht. Dit doet hij met liefde en hij wil geen thuiszorg hebben.

Ongeveer een maand geleden kwam mevrouw voor een wondcontrole van haar been. Meneer had per ongeluk met het aantrekken van haar kousen een stuk vel van haar been getrokken. Tijdens de wondcontroles voerden we gesprekjes. Ik merkte dat het steeds minder ging. Zo werd mevrouw steeds ‘s nachts wakker en voelde zich dan ziek. Meerdere keren werd de huisartsenpost gebeld, maar er werd niets gevonden. Dit vermoeide ook haar man steeds meer. Al een paar keer opperde ik voorzichtig of het niet verstandig zou zijn om eens aan dagopvang te denken voor misschien een dag of een dagdeel per week. Of misschien wel twee dagen? Maar steeds gaven ze aan dat dit niet hoefde, het ging best goed.

Wachten duurt lang

Toch had ik zo mijn zorg. De laatste keer dat mevrouw bij mij kwam voor wondcontrole, probeerde ik het nog een keer. En wat bleek: mevrouw wilde dit best! Toen ik aan haar man vroeg of hij het ook wilde, antwoordde hij: ‘als zij het wil dan vind ik het goed’. Ik heb gelijk de huisarts ingelicht en hij zou contact opnemen met een zorgbegeleider. Er is namelijk een indicatie nodig.

Dan ben ik een paar dagen vrij, even lekker bijtanken. Maar op de dag van mijn terugkomst trek ik toch weer even de huisarts aan zijn jasje en vraag of hij al wat gehoord heeft. De huisarts weet mij te melden dat de zorgbegeleider zelf ziek is nu, dus kan het wat langer duren eer er actie ondernomen wordt. Ik besluit de familie even te bellen om te horen hoe het gaat. Mevrouw voelt zich wat beter en is niet zo heel angstig meer. Komt dit doordat ze iets in het vooruitzicht heeft? Ze benadrukt dat ze graag naar de dagopvang in de buurt wil, want daar kent ze een paar mensen. Ze wil zo graag kaarten en bingo spelen.

Het raakt mij dat het allemaal zo lang moet duren, het liefst had ik haar verteld dat ze er morgen al heen kan. Dit vind ik soms moeilijk te accepteren, waarom duurt alles zo ongelooflijk lang? Als je zo oud bent en al blij bent met een spelletje kaarten en bingo spelen met ‘lotgenoten’, dan moet dit toch snel te realiseren zijn?!

Wordt vervolgd…

Heidi Splint