Soms word ik er moe van

Over de landsgrenzen zijn ze juist zeer te spreken over onze gezondheidszorg. Sommige landen zijn zelfs stikjaloers. Op hoe hier alles geregeld is. Op wat je krijgt voor het geld dat je betaalt aan ziektekosten.

Het praat zo lekker

Ik ken genoeg mensen die klagen dat fysiotherapie zo duur is. Dat ze het zelf moeten betalen, omdat het niet meer vergoed wordt, terwijl ze het wel nodig hebben. Vaak zijn dit dezelfde mensen die aan eind van het jaar op zoek gaan naar de goedkoopste polis, zonder dat ze nadenken welke zorg ze nu eigenlijk nodig hebben. Of welke zorg ze verwachten. De trots, dat ze maar 84 euro per maand betalen, verdwijnt als sneeuw voor de zon als de rekening van de fysiotherapeut à 65 euro per consult op de deurmat ploft.

Lange wachttijden

Ook klagen veel mensen over de wachttijden voor een onderzoek of operatie in het ziekenhuis. Die kunnen flinke proporties aannemen, weet ik uit eigen ervaring. In 2013 moest ik aan mijn keel geopereerd worden. Niet kritisch, een ongemak. De wachttijd bedroeg maximaal 8 weken. En die werden het ook. Mensen uit mijn omgeving begrepen niet dat ik gewoon rustig kon wachten op mijn beurt. Zij zouden elke week aan de telefoon hangen om te vragen wanneer ze nou eindelijk aan de beurt zouden komen. Uiteindelijk heb ik na een week of vier een keertje gebeld om zeker te weten dat ik wel in het systeem zat. En dat was zo en dus wachtte ik rustig verder. Van mij mogen alle urgente gevallen voor.

Als het nodig is, zijn ze er

Ter vergelijking: later dat jaar kreeg mijn vrouw een buikwandprobleem met volledige darmafsluiting. Zeer acuut. Hoe dat ging? De standaard oplossing – laxeermiddel – bleek niet te werken. We konden toen, midden in de nacht, rechtstreeks contact opnemen met de eerste hulp van het ziekenhuis. We konden direct terecht en werden meteen geholpen. Deze gebeurtenis bewees mijn stelling: “Als het nodig is,  dan zijn zorgverleners er.”

Die stelling gebruik ik sinds ik zelf ternauwernood een hartstilstand overleefde en direct een ICD (een ingebouwde AED) kreeg, en een paar jaar later opnieuw wegens hartritmestoornissen in het ziekenhuis kwam te liggen. In beide gevallen stonden de zorgverleners er op het moment dat ze moesten.

Deze voorvallen bewijzen natuurlijk niet dat alles in de gezondheidszorg goed gaat. Er zijn beslist gevallen waar mensen terecht over klagen. En daar moet ook zeker naar gekeken worden. Maar laten we ook eens kijken naar wat wel goed gaat, en dat een keer prijzen. Negativiteit is niet goed voor een mens.

Gijs Sterks