Sporten doet soms meer dan je denkt

Beperkingen verbergen

Nu is mijn oma behoorlijk sterk. De eerste dag was ze er verschrikkelijk aan toe, maar op dag drie lag ze druk kwebbelend op haar bed. Ze wilde eigenlijk maar één ding; naar huis. De zorg beviel haar goed, maar ze verlangde naar haar eigen plekje. En ze wist haar stukje invaliditeit goed verborgen te houden. Het deed me aan mijn eigen aandoening denken, fibromyalgie, dat ik aan bijna niemand laat zien. Maar als je moe wordt, komt het toch naar boven en zo zag ik ook mijn oma moeite hebben met haar camouflage. Na een uurtje bezoek ging de aandacht weg, werd het luisteren moeilijker en zag ik dat ze het liefst even een dutje wilde doen.

Mijn fibromyalgie bracht ik die dagen vrij eenvoudig op de achtergrond. Het is heel gek, maar dat lukt me vaak als de stress hoog is. De klap komt pas later.

“Ik snap er niets van”

Maar het was mijn oma niet gelukt om haar beperkingen verborgen te houden voor de artsen, die allerlei testjes deden. Juist door het herseninfarct bleek ze niet helemaal te beseffen wat er aan de hand was. Ze moest voor een paar weken naar een revalidatiecentrum. Daar liepen we samen een stukje in de tuin, waar we stil bleven staan bij een enorme volière. Vogeltjes in felle kleuren en papegaaien kwamen nieuwsgierig naar ons toe. "Hoe kan zo'n herseninfarct toch ineens ontstaan?" ,vroeg mijn oma zich hardop af. "Ik snap er niets van. Ik leef zo ontzettend gezond."

En weer moest ik aan mijn eigen aandoening denken, al viel die op dat moment totaal in het niet bij mijn oma's klachten. Toen mijn lijf gek begon te doen, wandelde, zwom en skeelerde ik vaak. Ik begon juist ongezond te leven op het moment waarop de fibromyalgie mijn lichaam overnam. Alleen alcohol kon mijn pijn soms weg kon nemen. Inmiddels hebben medicijnen daarvoor plaatsgemaakt. Natuurlijk een stuk beter, maar ook niet het allerbeste voor je lichaam.

Door de pijn heen

Ook ik was lang cynisch, tot ik besefte dat mijn passie voor sport me juist enorm heeft geholpen. Ik besloot een paar jaar geleden door de pijn heen te zwemmen met baantjes borstcrawl en schoolslag; vaardigheden die ik overhield na het vele kunstzwemmen als kind. En verrek, langzaam aan ging het steeds beter met mijn lijf. Inmiddels fiets, zwem en fitness ik. Hoe slecht ik me soms ook voel, ik sla geen week over en mede daardoor heb ik veel meer energie.

Ik keek naar mijn oma. Ze liep toch behoorlijk kwiek over het wandelpad, vol uitsteeksels en andere enge hindernissen. We waren de enige bezoekers in de tuin. De rest zat binnen, in een rolstoel of met een rollator binnen handbereik. De gezonde levensstijl van mijn oma was misschien toch van grotere invloed dan ze zelf doorhad. Twee dagen later mocht ze al naar huis.

Jessica de Korte (@jk222)