Stilte als medicijn

De verpleegkundige ziet mijn worsteling, peilt mijn gemoedstoestand en wijst me op het stiltecentrum in het ziekenhuis. ‘Dat is een fijne rustige plek’, zegt ze, ‘ik geef wel een seintje als de dokter komt.’

Oase van rust

Even later bevind ik me in een andere wereld. Het stiltecentrum is een oase van rust in de rusteloze hectiek van het dagelijkse ziekenhuisleven. Een kaarsje, een gedachtenboek, een gedicht aan de muur, zacht licht, een gemakkelijke stoel, maar vooral: geen geluid, geen gekakel.

Woorden Henry Ford

Ik denk aan de woorden van autofabrikant Henry Ford: ‘Eenden leggen hun eieren in stilte, kippen kakelen daarbij als gekken. Wat doet de wereld? Die eet kippeneieren.’ Ik ben vandaag de eend die blij is dat hij de kakelende kippen op de ziekenhuiszaal even ontvluchten kan.

Geluid van de stilte

De stilte omarmen, luisteren naar jezelf… Ik was er nooit zo van. Te druk, te zweverig ook. Was ik soms bang voor de stilte? In Sound of Silence willen Simon en Garfunkel met de duisternis praten. Hello darkness, my old friend… Elke nacht komt de schrijver van het lied in het ‘geluid van de stilte’ zijn angsten en demonen tegen. Onheilspellende visioenen laten hun zaad achter in zijn brein. Ook in mijn hoofd proberen onheilspellende visioenen voet aan de grond te krijgen. Wat gaat mijn dokter straks zeggen?

Woorden wellen op

Ik droom over morgen. Over overmorgen. Over dingen die ik wil doen, plannen die ik heb. De stilte vloeit als een infuusvloeistof mijn lichaam binnen. Het medicijn werkt, de stilte voelt weldadig aan. Woorden wellen op, een gedicht krijgt vorm, ik pak pen en papier.

Stilte van de dag
In de stilte van de dag
krijgt de verbeelding vleugels,
ontstaat ontspanning
door ’t laten vieren van de teugels.
In de stilte van de dag
worden gedachten woorden,
en glijdt de geest van
diepe krochten naar verre oorden.
In de stilte van de dag
zijn drijfveren verborgen,
die wegen wijzen
naar dromen en daden voor morgen.

Dokter komt eraan

Ik ben zo ingespannen aan het spelen met woorden dat ik opschrik als de verpleegkundige ineens voor me staat. De dokter komt eraan. Ik stop het gedicht in de zak van mijn pyjama en loop met de verpleegkundige mee. Met een rustige tred. Het stiltecentrum heeft me de kracht van stilte laten zien. Angst heeft plaatsgemaakt voor vertrouwen. Mijn dokter gaat mij goed nieuws vertellen. En zo niet, dan zoek ik de stilte weer op. In de stilte vind ik de drijfveren die ik nodig heb. Drijfveren die me wegen wijzen naar naar dromen en daden voor morgen. Naar een nieuwe toekomst.

Ben Tekstschrijver
www.bentekstschrijver.nl