Team van de toekomst?

De cliënt centraal?
De inleiding is bijna prima. De dagvoorzitter vertelt over een eigen mantelzorgervaring met haar ouders en bekent dat ze er van geleerd heeft. Als verpleegkundige zou ze in het vervolg toch anders met mantelzorgers omgaan. Maar.. die cliënt staat wel erg centraal. In de presentatie staat hij helemaal alleen in het midden terwijl de mantelzorgers, vrijwilligers en zorgprofessionals zich om hem heen met elkaar proberen te verbinden...

Een gevoel van plaatsvervangend buitengesloten zijn overviel me. Ik weet ook van andere verhalen dat cliënten het als bedreigend kunnen ervaren als mantelzorger en zorgprofessionals samen overleggen over de zorg zonder dat de cliënt erbij betrokken is. Dus... de cliënt staat misschien liever niet centraal, maar is onderdeel van het 'Team'.
Voor een goede invulling van hun rol moeten ook de mantelzorger, zorgprofessional en eventuele vrijwilliger zichzelf centraal zetten. Zodat allen kunnen samenwerken vanuit hun kwaliteiten, in plaats van dat wat ze denken dat ze in moeten zetten om de ander van dienst te kunnen zijn.

Team? Welk team?
Dan bezoek ik een workshop 'Kleur bekennen'. De gedachte is dat je bepaalde persoonlijke eigenschappen kunt aangeven met een kleur. Dat je beter met elkaar kunt samenwerken als je je eigen kleur en de kleur van een ander kent. Dat klopt allemaal.
Maar de introductie begint met de vraag: 'Hoe ziet jouw zorgteam eruit?'. Mijn zorgteam? 'Ja, het team met wie je samenwerkt in de zorg voor de cliënt.' Ik merk dat mijn borstkas kleiner wordt, ik voel me beklemt. Ik krijg het een beetje benauwd en voel aandrang de ruimte te verlaten om weer te kunnen ademen... Nu gebeurt dat niet zo heftig als ik hier beschrijf, maar in mij speelt zich dit wel af. Ik spreek dit ook uit. De focus op zorg benauwt me.

In mijn situatie, waarin ik voor mijn gehandicapte man zorg, in samenwerking met huisarts, fysiotherapeut, verpleegkundige van het centrum voor thuisbeademing en andere 'voorbijgangers', willen wij alleen maar zo fijn mogelijk samen leven. Niks focus op zorg, niks zorgteam. Wij zijn samen een 'team' en alle anderen spelen daar af en toe een rol in. Wij leven gewoon ons leven... met beperkingen. Zoals heel veel mensen beperkingen hebben in hun leven.

Wat klopt er niet?
Onze huisarts zei het al eens: "Ik ben gedeformeerd, ik zie alleen maar kwalen, ziektes en gebreken. Dat wat goed is, zie ik niet meer." Hij voegde daar aan toe: "Volgens mij hebben alle mensen die in de zorg werken dat. Dat is eigenlijk helemaal niet goed." Ik ben het met hem eens.

Wat mij betreft gaat de (langdurige) zorg van de toekomst niet meer over zorg maar over leren LEVEN met beperkingen!

Cora Postema