Terug bij af

Alleen een schaafwondje?

Maar het pijnvrije leven was helaas voor korte duur. Tijdens één van mijn vele fietstochtjes naar de stad maakte ik een flinke klapper tegen een ijzeren hekwerk. Mijn stuur belandde op mijn net geopereerde arm. Ik hield er alleen een schaafwondje en een wat stijve arm aan over. Met een weekje rust verbetert het wel, dacht ik. Het omgekeerde bleek het geval: mijn arm werd stijver en het gevoel uit mijn duim was weer als van voor de operatie. Superstijf en pijnlijk. Koffiekopjes glipten uit mijn vingers, sms’en deed ik met mijn rechterduim.

“Er is een explosie aan artrose op de operatieplek ontstaan, aan het begin van de duimbasis”, zo verklaarde de handtherapeut de klachten na mijn val. Hij raadde mij oefeningen en een gipsspalk voor de nacht aan. En zoals ik al verwachtte: het hielp niet, de vorige keer deed het dat namelijk ook niet. De volgende halte op mijn zorgtraject: Burton Pellegrini-operatie.

Gips en spalk

Voordat ik geopereerd moest worden, googlede ik wat ik kon verwachten. En daar werd ik niet vrolijk van. Vooral de woorden ‘Vier weken gips’ en ‘Het duurt enige maanden voordat het gewenste eindresultaat bereikt is’ beklijfden.

Inmiddels zit ik volop in mijn revalidatie na de operatie. De pijn is weg, alleen staat alles zo strak gespannen als de snaren van een gitaar. En dat gevoel moet nog verminderen door middel van maandenlange therapie. Wat op internet stond, klopte voor de verandering eens. Ik heb vier weken met mijn arm in het gips gelopen. Inmiddels is het gips vervangen door een afneembare spalk, waardoor ik minder afhankelijk ben van anderen. Al moet mijn man nog steeds wel ons bed opmaken, ik deel de lakens wel uit. Letterlijk en figuurlijk.

IJzeren Hein

Ik heb op redelijk jonge leeftijd polyartrose gekregen. Toentertijd besefte ik amper wat het voor gevolgen zou hebben. En nu zit ik er midden in. Inmiddels ben ik een aantal operaties verder. Ik hoop van harte dat mijn knieën en heupen het nog even volhouden. Want anders kom ik straks de douane van Schiphol niet meer door vanwege de vele schroeven en plaatjes in mijn lichaam.

Tineke den Boer