Teveel diagnostiek

Ik was geheel bij kennis, niet duizelig en ik had geen alarmsymptomen zoals dubbelzien, waarmee ik naar een ziekenhuis zou moeten. Ik besloot het daarom even aan te kijken.

Na een uurtje bijkomen kwam ik tot de conclusie dat ik (71, patiënt osteoporose) alle tekenen van een oogkasfractuur vertoonde, maar dat het ziekenhuis niets zou kunnen doen. Ik had geen zin in de medische molen en ik meen dat de zorg al duur genoeg is.

Duidelijk een oogkasfractuur

Twee dagen later viel ik nog een keer. Nu in mijn eigen tuin en in de zachte aarde. De volgende ochtend voelde mijn huisarts aan mijn gezicht en hield rekening met een breuk. Ik zou na een kort telefoontje direct terecht kunnen bij de KNO-arts. Ze vulde een lijst in met allerlei bloedonderzoek en vroeg me twee dagen later terug te komen.

Ik mocht bij de KNO-arts meteen doorlopen. Die onderzocht me en vroeg direct een CT-scan aan. De uitslag: een fractuur in de bodem van de oogkas. De kaakchirurg, vervolgens: “Ja, duidelijk een oogkasfractuur. Niets aan doen, maar wel even langs de oogarts.” Ook daar werd ik uitgebreid onderzocht en – jawel – het was een oogkasfractuur waar niets aan gedaan zou worden.

Een antwoord is er niet altijd

De plaatsvervangende huisarts vond dat ik nog wel een 24-uurs bloeddrukmeting moest hebben en een 48-uurs ECG. Want wat was de oorzaak van het vallen? Het ECG liet echter niets bijzonders zien. En mijn soms wat hoge bloeddruk kon nooit de reden zijn.

De huisarts gaf me nu in overweging om alsnog medicatie te gaan slikken. Daar voelde ik echter niets voor. Ook omdat mijn bloeddruk soms wel normaal is en hij niet kon zeggen wat het risico van medicijnen was voor een te lage bloeddruk. Tja…. ik stel wel vragen, maar een antwoord is er niet altijd.

Ik weet nu hoe een oogkasfractuur eruit ziet

Ik heb meteen een eigen bloeddrukmeter gekocht en heb zelden een echt hoge bloeddruk gemeten. Nu weet ik dus dat de metingen bij een arts altijd te hoog uitvallen. Fijn dat ik geen medicijnen slik, die altijd kans op bijwerkingen geven.

Nu is de hamvraag: is er in dit verhaal teveel diagnostiek gedaan? Door de huisarts? Door de specialist? Ik weet het niet. Was het zorgzaamheid, terechte aandacht, overbezorgdheid of was het defensieve diagnostiek? De zorgzaamheid van de artsen vond ik wel prettig. Maar het uiteindelijke resultaat werd er niet anders van.

De huisarts had nog wat meer vragen kunnen stellen, mijn bloeddruk (een paar keer) kunnen meten en kunnen vaststellen dat ik geen lage bloeddruk had. Eventueel een ECG en dan de conclusie dat de val geen specifieke oorzaak had. Die optie had ik prima gevonden. Ik had mezelf namelijk al gerustgesteld.
Ik heb wel een paar mooie foto’s gemaakt van de CT-scan en ik weet nu hoe een oogkasfractuur eruit ziet op een scan. Heel interessant!

Lees meer blogs van Noks >