Trots op mijn vak als wijkverpleegkundige

Beetje verzorgen en een pilletje geven

Tijdens mijn opleiding had ik het volgende beeld van wijkverpleging: mensen wassen en hier en daar eens een pilletje aanreiken. Met een beetje pech kwam je ook nog in een smerig huis terecht of waren er onvoldoende voorzieningen om je werk te doen.

Dit beeld veranderde toen ik oktober 2013 startte als oproepkracht in de wijkverpleging. Mijn huidige baan hield op, dus ik moest wat. Maar al tijdens de eerste meeloopochtend was ik verkocht. Ik verbaasde mij over de diversiteit van zorg, de verhalen die ik achter de voordeur tegenkwam en de dankbaarheid van de mensen, ondanks dat de zorg niet altijd op het wenselijke tijdstip kan worden geboden. Ook vond ik het heerlijk dat de “om half 11 moet alles spik en span zijn, want dan gaan we aan de koffie”-mentaliteit niet aan de orde was en ik zelfs tijdens mijn werk de vrijheid had om te gaan fietsen.

Taak erbij

Binnen de organisatie kreeg ik er na enkele maanden een taak erbij. Ik ging mij ook bekommeren om  de kwetsbare ouderen in de wijk. De ouderen die ik bezocht, waren vaak nog niet in beeld bij de wijkverpleging. En ook bij de huisarts of praktijkondersteuner kwamen ze weinig of helemaal niet. Hierdoor was het niet duidelijk of het achter de voordeur nog wel allemaal in orde was.

Mijn nieuwe taak bestond eruit om deze ouderen te bezoeken en te kijken of zij hulp nodig hadden. Dat deed ik door middel van een vragenlijst en goed te luisteren naar de verhalen van de ouderen. Met een aantal van deze ouderen bleek het hartstikke goed te gaan. Bij hen was de afspraak “u heeft mijn nummer, als er iets is..” voldoende. Helaas ging het in een aantal gevallen minder goed, maar dankzij de korte lijnen met de huisarts, praktijkondersteuners, het team van de wijkverpleging of vrijwilligerssorganisaties en buurtcentra (en in 2015 het wijkteam) is er nog best veel mogelijk om het leven voor deze kwetsbare ouderen aangenamer te maken.

Bepalen welke zorg nodig

Sinds januari 2015 heb ik er weer een  taak bij: de zorg indiceren. Samen met de cliënt bepaal ik wat nodig is aan zorg om langer thuis te kunnen blijven wonen.  In het begin was dit uiteraard wat onwennig. Maar na een paar gesprekken kreeg ik het indiceren aardig in de vingers. Het is goed om stil te staan bij wat een cliënt zelf kan, wat mantelzorgers en vrijwilligers kunnen betekenen en welke zorg dan nog overblijft voor de wijkverpleging.

Terugkijkend op mijn eerste jaren als wijkverpleegkundige ben ik ontzettend blij dat ik er per toeval ben ingerold. Tijdens mijn werk word ik continu uitgedaagd om de zorg te optimaliseren, signalen bij ouderen op te pikken en creatieve oplossingen te bedenken als het thuis even wat moeilijker gaat. Ik hoop dan ook dat ik met dit verhaal studenten kan motiveren om eens te komen kijken bij de wijkverpleging. Zodat zij zien dat wijkverpleging meer is dan mevrouw Jansen te douchen en te zorgen dat ze haar medicijnen krijgt.
Een vak om trots op te zijn.

Dieuwertje Fabries