Naar de navigatie Naar de inhoud

Vroeger alles beter?

Geplaatst op 10 juni 2015 door - 1827 keer bekeken

Foto Vroeger alles beter?

Nee, natuurlijk was vroeger niet alles beter. Toch kan ik soms heel erg verlangen naar hoe simpel de dingen toen waren. Althans in mijn ogen. Moest je voor je gevoel naar de huisarts dan ging je naar de huisarts, je ging de wachtkamer binnen en vroeg: ‘wie is de laatste?’ Uiteraard kon het gebeuren dat je twee uur in die wachtkamer alle verhalen van al die mensen moest aanhoren, maar je kwam in ieder geval aan de beurt.

Nu moet je een afspraak maken en niet zelden kan die afspraak niet ingepland worden op de tijd dat jij graag zou willen.

Lastig

Persoonlijk zie ik er bijna altijd tegenop om de huisarts te bellen. Ik bedenk van tevoren al welke argumenten ik moet aanvoeren om ertussen te kunnen. Ik bedenk van tevoren wat ik tegen de assistente ga vertellen, want steevast komt de vraag: ‘Waar heeft u last van?’. Dat wil ik niet altijd zeggen. In het verleden heb ik meerdere malen problemen gehad, want kennelijk kon ik mijn punt niet maken of zat alles vol.
Dat is zelfs eens behoorlijk uit de hand gelopen. Ik zat aan de ene kant van de lijn te huilen en de assistente aan de andere kant. Ik heb gelijk gekregen, ik kocht er echter weinig voor, aangezien ik er alleen maar onzekerder van werd.

Liefdevol opgevangen

Een paar weken geleden voelde ik me op een avond niet goed. Ik vond het best angstig en het duurde wel even voor ik met allerlei technieken mijzelf weer een beetje op de rit had. Toch was ik er niet gerust op, want mijn klachten gingen niet helemaal weg. De andere morgen bedacht ik dat ik naar de huisarts wilde. De onzekerheid van het  duidelijk maken waarom ik een afspraak zou moeten hebben, kwam in alle hevigheid opzetten.

Toen heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken en ben ik naar de huisarts toe gelopen. Daar heb ik tegen de assistente gezegd wat er aan de hand was. Zij ving me enorm goed op en zou alles in het werk stellen om mij ertussen te plaatsen. Ze kwam in de wachtkamer nog naar mij toe om te vragen of het wel ging en bood excuses aan dat ze mij niet even in een kamertje apart kon zetten.

Gerustgesteld

Het lukte mijn huisarts mij min of meer gerust te stellen. Ik verzuchtte dat ik het soms lastig vind in te schatten wat er zich afspeelt in mijn lijf. ‘Dat horen we veel vaker van mensen die met kanker zijn geconfronteerd. Gelukkig zijn wij er dan om u weer verder te helpen.’
Deze uitspraak deed mij goed; ik voelde me begrepen en serieus genomen.

Een spoedafspraak maken zal altijd een lastige hobbel zijn voor mij. Toch heeft deze ervaring mij laten zien dat de medewerkers van de huisartsenpraktijk er zijn voor mij. Het inloopspreekuur zal wel nooit meer terugkomen, de tijden zijn veranderd.

Bea de Bruin



Er is 1 reactie geplaatst

Harry | 20 juni 2015

Vroeger was alles beter. Ik herken de gang van zaken in de wachtkamer. Er ging een bel en de volgende ging naar binnen. Eenmaal binnen herkende de huisarts mij direct en wist ook bij benadering wat je zoal mankeerde. Tegenwoordig kijkt de huisarts vooraf op zijn scherm en komt je dan uit de wachtkamer halen.


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.