Wat is het toch met die zorgmedewerkers?

Gelukkig ligt ze nu in een verpleeghuis, met goede verzorging. Ze heeft een mooie kamer, in een groene omgeving, niet ver weg van waar ze ooit woonde. Mijn schoonvader, 90 inmiddels, kan nu iedere dag op de fiets naar haar toe. In eerste instantie waren we euforisch. Ze kwam van de hel in de hemel.  Inmiddels zitten we regelmatig in het vagevuur, om precies dezelfde redenen als in het ziekenhuis. Afspraken die niet worden nagekomen, weinig transparantie, slordige communicatie.

Afspraken niet nakomen

Gisteren bezocht ik samen met mijn schoonvader mijn schoonmoeder.
Wij,  kinderen en aangetrouwden, willen dat er iedere dag iemand met hem meegaat. Voor hem is het helemaal ingrijpend, zeker wanneer zijn vrouw in huilen uitbarst, vaak aan het einde van het bezoek.

We proberen het zo te regelen dat tegen het einde de verpleging geroepen wordt. Volgens afspraak vertrekken we dan om half vijf. Dat gaat de laatste weken steeds meer mis. De gemaakte afspraken worden niet na geleefd en dat stoort mijn schoonvader.  Vaak als hij komt, ligt zijn vrouw – tegen de afspraken  in – nog in bed. Als we op tijd willen weggaan, is er – tegen de afspraken in- niemand te bekennen. Dat laatste – dat er niemand te vinden is – herken ik ook. Vaak is het zoeken naar verpleegkundigen, terwijl de afdeling helemaal niet groot is. Waar ze zijn en hoe weet ik wie er die dag zijn? Not a clue! Wat is er simpeler dan een aan/afwezigheidsbord aan het begin van de afdeling, met namen en foto’s, denk ik dan.

Niet transparant

Wat mijn schoonvader ook stoort, is het gebrek aan transparantie. Hij weet niet wanneer er afspraken zijn met fysio- en ergotherapeut en wat er gedaan wordt, met welk resultaat. Hij kan ook nergens een dossier inzien, en wil medewerkers niet  storen met zijn vragen. Dat vooral vind ik  erg: dat hij inmiddels het idee heeft verpleegkundigen lastig te vallen met  zijn interesse in het welbevinden van zijn geliefde vrouw.  Het is een recht om je gegevens in te zien! Het is een plicht om mensen te informeren! Wat doen jullie daar in vredesnaam, denk ik vanbinnen.

Vanbuiten probeer ik mijn schoonvader aan te sporen deze vragen te stellen tijdens het overleg dat onbedoeld onregelmatig plaatsvindt. Nog zo’n slordigheid: wanneer is dat gesprek nu met de familie?

Kritische familie?

Misschien zijn we (te) kritisch, denk ik weleens. En benadrukken we te veel wat niet goed gaat. Want we denken wel dat mijn schoonmoeder daar in goede handen is. Dat er voor haar wordt gezorgd, en gekeken wordt wat ze voor haar – eenzijdig verlamd, niet meer tot spreken in staat, sondevoeding – kunnen betekenen. Maar dat willen wij ook! Wij willen ook het beste voor haar! Het is onze (schoon)moeder, niet die van jullie! Voor ons is ze meer dan een patiënt en wij geven haar niet uit handen aan jullie, alleen dat stukje zorg dat we niet kunnen geven, dat is specifiek van jullie. Voor de rest blijft ze van ons en willen we, nee: eisen we, dat zij onderdeel blijft van ons leven. In alle facetten, ook en juist de medische. Betrek ons, informeer ons, communiceer.

Is dat nu echt te veel gevraagd?  

@Josevanberkum