Zwart aura

Je hoort het vaak: doorzetten is goed, vechten, positief blijven, je er niet onder laten krijgen, je best doen. Dat is wat je moet doen als je een ziekte hebt.

Maar ik geef wel op. Mijn lichaam doet pijn terwijl ik eigenlijk van alles moet. Ook voel ik me moedeloos en machteloos in mijn strijd om van de gemeente te krijgen waar ik recht op heb. Of wat in ieder geval het meest passend zou zijn in mijn situatie.

Ik heb geen zin meer om te vechten. Om mijn best te doen, door te zetten en positief te denken. Ik wil onder mijn deken in bed liggen, huilen, Netflix kijken en een pak Bastognekoeken – vol gluten, suiker en andere buikpijn creërende stoffen – eten.

En wat ik het liefst zou willen, is dat hier ruimte voor is. Niet alleen in mijn bed en in mijn leven, maar ook bij de mensen om mij heen. Dat ik mag huilen, boos zijn en het mag ‘opgeven’.

Zonder dat er geprobeerd wordt mij in de actiemodus, of op zijn minst vrolijker, te krijgen. Dat de mensen om mij heen mij bemoedigend toespreken, proberen te verleiden naar buiten te gaan, oplossingen verzinnen of mij cadeautjes geven (wat natuurlijk super lief bedoeld is, maar dan moet ik vrolijk en dankbaar reageren, terwijl ik me zo niet voel).

Ruimte om te balen

Ik wil dat er ruimte is om te balen. Chagrijnig te zijn. Het niet te weten. Te huilen.

Zonder dat dat ook weer zwaar wordt gemaakt. Dat mensen zeggen dat het allemaal ook heel erg is, dat zij mij zielig vinden en logisch dat ik me zo voel omdat mijn leven in hun ogen erg dramatisch is.

Wat ik wil is dat ik ook met mijn ‘zwarte aura’ welkom ben, verbonden, oké.

Niet omdat het goed is dit toe te laten omdat ik me dan straks weer beter voel, niet omdat ik zielig ben en het ook wel logisch is dat ik me zo voel. Maar omdat dit er nu is en ik er ook als ik me zo voel, gewoon mag zijn.

Het is fantastisch als de mensen om mij heen het vertrouwen, inzicht en de ruimte hebben om te zien dat het oké is. Dat het niet dramatisch is en ook niet goed hoeft te komen. Er is namelijk geen drama, alleen maar verdriet, woede en moedeloosheid die nu gevoeld wordt. Daar hoeft niets aan veranderd of verbeterd te worden. Want, ook al voel ik het nu misschien niet, alles is al goed. Zeker als ik er met mijn gitzwarte aura, gewoon mag zijn.