Naar de navigatie Naar de inhoud

Blogs van Johan Carbo

Lees en discussieer mee over patiëntervaringen en kwaliteit van de zorg

24 artikelen

Blog Nu eindigt haar leven op een gesloten afdeling van een verpleeghuis

Nu eindigt haar leven op een gesloten afdeling van een verpleeghuis

25 augustus 2016 Johan Carbo

Vandaag 25 augustus vieren we dat er in de Pacific een einde kwam aan het bestaan van de jappenkampen voor vrouwen en meisjes. Vandaag gaat hier thuis weer de vlag uit. Zondag de officiële herdenking op Bronbeek in Arnhem. Ook dan vlaggen we. Mijn onmisbare Ellen, met parkinson en dementie tot mijn hopeloze frustratie veroordeeld tot een verpleeghuis, gaat hopelijk mee. Anders dan in 2014, tot dusver de laatste keer dat ik de herdenkingsceremonie bezocht. Ik was alleen, en ik voelde me ook alleen, moederziel alleen zelfs, maar het was goed zo. Toen niet durven hopen en dromen dat Ellen er twee jaar later nog altijd zou zijn. Ik vond mijn dagboekaantekeningen van 25 augustus 2014. Het verslag van toen. Alle herinneringen kwamen weer boven.

Blog Open brief aan de nieuwe verpleeghuisdirectrice

Open brief aan de nieuwe verpleeghuisdirectrice

18 augustus 2016 Johan Carbo

Mevrouw, een hartenkreet,

Blog Bij een tapbiertje doet de puntenslijper zijn werk

Bij een tapbiertje doet de puntenslijper zijn werk

11 augustus 2016 Johan Carbo

Ze trof op haar ronde door het verpleeghuis een bewoonster aan onder drie dekens bij een buitentemperatuur die dag van 30 graden - ja u leest het goed, onder drie dekens juist toen we die paar snikhete tropische julidagen beleefden. En toen? - vroeg ik onnozel. ‘Die arme ziel was natuurlijk drijfnat. Het goeie mens zwom haar bed uit. Dit komt vaker voor in de Nederlandse verpleeghuizen. Het is gewoon stompzinnig je hersens niet gebruiken.’

Blog Intouchables in Utrecht

Intouchables in Utrecht

4 augustus 2016 Johan Carbo

De lift omhoog in heel zijn eenvoudige stille symboliek. Terug in het verpleeghuis van de vele dagelijkse uurtjes thuis of bij goede vrienden. De dagelijkse prikkels en gezonde buitenlucht houden Ellen in conditie en bij de les.

Blog ‘Ik moet er weer even inkomen hoor’

‘Ik moet er weer even inkomen hoor’

28 juli 2016 Johan Carbo

‘Ellen, je huilt.’

Blog De Marlene Dietrich van ons verpleeghuis

De Marlene Dietrich van ons verpleeghuis

21 juli 2016 Johan Carbo

‘Hoe komt u toch aan zo’n mooie vrouw?’, vroeg de dementerende met haar tandeloze mondje laatst guitig tijdens de aspergemaaltijd in ons verpleeghuis. Ze zat recht tegenover mij en keek me met ondeugende glinsterogen aan. ‘Nou, vertel me dat eens’. ‘Maar mevrouw Van Loenhout, vraagt u zich niet af hoe Ellen aan mij kwam?’ ‘Nee, dat hoef ik niet te weten’. Een paar seconden later was ze afgeleid door een vork met aardappelpuree die begeleidster Agnes haar voorhield. Ik probeerde nog: of ze ook mij geen knapperd vond. Maar ik legde het genadeloos af tegen de aardappelpuree.

Blog Verpleeghuizen die de mensenrechten schenden

Verpleeghuizen die de mensenrechten schenden

14 juli 2016 Johan Carbo

De meeste verpleeghuizen deugen zogezegd. Maar een aantal zou wegens wanprestatie (de patiëntveiligheid die in het geding is!) gesloten dienen te worden of onder verscherpt toezicht moeten worden geplaatst. De duimschroeven! Even op ons in laten werken. Nederland anno 2016: de patiëntveiligheid die in gevaar is! Wie dat op zijn armzalige geweten heeft, verdient wegens mensenrechtenschending de rechter! Hoorde naar aanleiding van het rapport over de verpleeghuiskwaliteit een belanghebbende (overigens gelukkig vergeefs) bazelen dat openbaarmaking van een zwarte lijst maar beter achterwege kon blijven. In het belang van de bewoners die immers geen kant op konden. Je moet maar durven.

Blog We moeten van die hooghartige bestuurdersmentaliteit af

We moeten van die hooghartige bestuurdersmentaliteit af

5 juli 2016 Johan Carbo

Sprak onlangs een meisje dat stage liep in een verpleeghuis. ‘Weet u’, sprak het meisje onthutst , en ik vat haar woorden even kort samen – ‘Weet u, ik wilde etensresten in de pedaalemmer gooien en zag daarin tot mijn schrik medicijnen liggen. Ik liep er meteen mee naar één van de vaste verzorgers. Ze waren vergeten een bewoonster op tijd haar pilletjes te geven. Dus daarom maar de afvalbak. Alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was. Of dit dan niet moest worden gemeld bij de overdracht? Nee hoor, dat hoefde allemaal niet. Geen haan die hier naar kraaide. Ik was met stomheid geslagen. Of ik maar zo vriendelijk wilde zijn over die pedaalemmer mijn mond te houden tijdens het verdere verloop van mijn stage. Wat doe je dan? Maar ik voel me wel medeplichtig’.

Blog Blije geiten vervelen stierlijk

Blije geiten vervelen stierlijk

30 juni 2016 Johan Carbo

Ergerlijk al die personeelsbladen en interne magazines die zo schaamteloos aan zelfbevlekking doen en waarvoor zo onnodig veel bomen worden gekapt. Gaf ooit eens les aan een redactieteam van een politieregio. Na enkele sessies zette zich ook een voor mij totaal onbekende mevrouw aan tafel. Of ze ook tot de makers van het magazine behoorde die via scholing verwoede pogingen deden zich wat minder als blije geiten te gaan gedragen? Mevrouw kwam terug van zwangerschapsverlof. Of ze onze verrichtingen ondertussen ademloos had gevolgd?

Blog Volledig gevangen in hun eigen lichaam

Volledig gevangen in hun eigen lichaam

23 juni 2016 Johan Carbo

Ik werd in Kerkrade weer een ervaring rijker in het verdrietige besef van de draagwijdte van parkinson en alles wat die verraderlijke aandoening nog verder teweeg kan brengen. Ik zag er de ziekte van Parkinson in zijn nog betrekkelijk vriendelijke gedaante. Maar ook in zijn wrede, rauwe en mensonterende context. Mijn echtgenote Ellen, eveneens getroffen door parkinson, was mee. Terug naar huis zat ze dromerig naast me. Maar ze was behoorlijk goed geweest. Ze had genoeg prikkels gehad. Ik vroeg of ze nog van me hield. ‘Hartstikke’, fluisterde ze half binnensmonds. Dát wilde ik horen. Dat had ik nou nét even nodig. Mijn lief die nog steeds hartstikke veel van me hield. Ze kneep erbij in mijn hand. Het was als manna. Een parkinsonpatiënt kan nog heel dichtbij zijn. Je verkijkt je daar gemakkelijk op. Kerkrade had pijn gedaan, en ook weer niet. Beelden die nimmer meer zullen vervagen. Ik zag de ziekte van Parkinson in heel zijn verscheidenheid en meest uiteenlopende gedaanten. En ik wist het: de titel van mijn verslag zou worden: Volledig gevangen in hun eigen lichaam. Ik bezag Ellen van opzij en herinnerde me wat ze eens had gepreveld: ‘Ik voel me een stakker Jopie’.