Blogs van Anouk Brinkman

Daar zaten we dan. Moeder, opa, oma en kind in een overvolle vrijdagmiddagwachtkamer. Op mijn schoot hing mijn tien maanden oude zoon met ruim 39 graden koorts stilletjes tegen me aan. Het was weer eens tijd om z'n urine te laten controleren.

Geen antibiotica meer en al helemaal geen ingrijpende operatie nodig. De nieren van onze zoon moesten alleen nog elk kwartaal met behulp van een echo worden bekeken. Wat een opluchting was dat.

Met een bezorgde moederblik en een zenuwachtig gevoel in mijn lijf keek ik in de wachtkamer van de kinderafdeling naar mijn zoon die onrustig in de MaxiCosi lag te bewegen. Het was vroeg in de ochtend en over een paar minuten zou de kinderarts een infuusnaald in zijn bolle babyhandje prikken voor de renografie die hij zou krijgen.

‘Volgens mij gaat er iets niet helemaal goed.’ De kinderarts keek op van de tekening die hij had gemaakt van de nieren, de urineleiders en de blaas van zogenaamd onze zoon. Hij wees naar de rug van ons kind. Toen viel bij mij het kwartje: een poepluier die ver buiten z’n oevers was getreden.

Een dag na een chaotisch ziekenhuisbezoek met mijn pasgeboren zoon raapte ik de moed bij elkaar om de telefoon te pakken en het ziekenhuis te bellen...

Zenuwachtig en lichamelijk verre van fit liep ik samen met mijn partner en onze tien dagen oude zoon het ziekenhuis binnen. Op de plek waar ik met mijn bevalling ver vandaan wilde blijven, zou ons kleine hummeltje nu zijn eerste echo krijgen.

Terwijl ik voorovergebogen van de weeën uit de rolstoel stapte, greep ik me vast aan het bed in de warme verloskamer. Een zucht van verlichting ging door me heen. We waren in het ziekenhuis. De baby kon komen.

Met een vrolijk trappelende baby in m’n buik stapte ik samen met mijn partner het donkere kamertje binnen waar een echo werd gemaakt. Voor het eerst keek ik met een ontspannen gevoel naar het beeldscherm waar dadelijk de bewegingen van ons 36 weken oude kleintje te zien zouden zijn.

‘Zo, dat was duidelijk iemand die z’n vak leuk vindt’, zei mijn partner toen we de deur uitliepen van onze nieuwe verloskundigenpraktijk. Het gesprek met deze verloskundige was inderdaad een verademing in vergelijking met de praktijk waar we de eerste 30 weken van mijn zwangerschap hadden gezeten.

‘Stel je nog eens even voor hoe ik vorige week op de fiets naar huis zat, welk gevoel er toen om me heen hing...? Nu ben ik thuis gekomen en heb ik serieus zin in de bevalling. Echt, een wereld van verschil!’