Naar de navigatie Naar de inhoud

Blogs over Verpleeghuis en Dementie

Lees en discussieer mee over patiëntervaringen en kwaliteit van de zorg

15 artikelen

Blog Geluksmomentjes met het wichtelmannetje

Geluksmomentjes met het wichtelmannetje

24 mei 2018 Ben Tekstschrijver

Ineens staan ze daar, drie piepkleine kuikens, op de tafel in de huiskamer van het zorgcentrum. Een briljant idee van de verzorgster. Mijn moeder drukt een van de donzige beestjes zacht tegen haar wang. Ze sluit haar ogen in een moment van gelukzaligheid.

Blog Luiers

Luiers

7 december 2016 Sybren Kalkman

‘Een luier in het verpleeghuis - soms moet ‘t’. Dat was de kop in de krant. De ophef ontstond nadat familie klaagde over een ‘plascontract’: een vrouw zou volgens het zorgplan maar drie keer per dag naar het toilet mogen. Het verweer van het verpleeghuis was dat sommige bejaarden ‘iedere tien minuten’ naar het toilet wilden. Oliedom natuurlijk, want tussen ‘iedere tien minuten’ en ‘drie keer per dag’ zit een wereld van verschil voor het ideale compromis. De woordvoerder van het huis kwam er mooi weg mee. Dus ook nog eens oerzwakke journalistiek.

Blog Nu eindigt haar leven op een gesloten afdeling van een verpleeghuis

Nu eindigt haar leven op een gesloten afdeling van een verpleeghuis

25 augustus 2016 Johan Carbo

Vandaag 25 augustus vieren we dat er in de Pacific een einde kwam aan het bestaan van de jappenkampen voor vrouwen en meisjes. Vandaag gaat hier thuis weer de vlag uit. Zondag de officiële herdenking op Bronbeek in Arnhem. Ook dan vlaggen we. Mijn onmisbare Ellen, met parkinson en dementie tot mijn hopeloze frustratie veroordeeld tot een verpleeghuis, gaat hopelijk mee. Anders dan in 2014, tot dusver de laatste keer dat ik de herdenkingsceremonie bezocht. Ik was alleen, en ik voelde me ook alleen, moederziel alleen zelfs, maar het was goed zo. Toen niet durven hopen en dromen dat Ellen er twee jaar later nog altijd zou zijn. Ik vond mijn dagboekaantekeningen van 25 augustus 2014. Het verslag van toen. Alle herinneringen kwamen weer boven.

Blog Open brief aan de nieuwe verpleeghuisdirectrice

Open brief aan de nieuwe verpleeghuisdirectrice

18 augustus 2016 Johan Carbo

Mevrouw, een hartenkreet,

Blog Bij een tapbiertje doet de puntenslijper zijn werk

Bij een tapbiertje doet de puntenslijper zijn werk

11 augustus 2016 Johan Carbo

Ze trof op haar ronde door het verpleeghuis een bewoonster aan onder drie dekens bij een buitentemperatuur die dag van 30 graden - ja u leest het goed, onder drie dekens juist toen we die paar snikhete tropische julidagen beleefden. En toen? - vroeg ik onnozel. ‘Die arme ziel was natuurlijk drijfnat. Het goeie mens zwom haar bed uit. Dit komt vaker voor in de Nederlandse verpleeghuizen. Het is gewoon stompzinnig je hersens niet gebruiken.’

Blog De waarheid

De waarheid

9 augustus 2016 Johan Jong

‘Goedemorgen Broeder, hoe laat ga ik naar huis toe?’ ‘Mevrouw Klein, u bent al thuis, u woont hier.’ ‘Oh ja broeder, dat is ook zo. Goedemorgen Broeder, hoe laat ga ik naar huis toe?’ ‘Goedemorgen mevrouw Klein, uw zoon komt u vanavond na het eten ophalen om u naar huis te brengen.’ ‘Dank u wel broeder, dan ga ik nu eerst even boodschappen doen voor het avondeten.’

Blog Intouchables in Utrecht

Intouchables in Utrecht

4 augustus 2016 Johan Carbo

De lift omhoog in heel zijn eenvoudige stille symboliek. Terug in het verpleeghuis van de vele dagelijkse uurtjes thuis of bij goede vrienden. De dagelijkse prikkels en gezonde buitenlucht houden Ellen in conditie en bij de les.

Blog De Marlene Dietrich van ons verpleeghuis

De Marlene Dietrich van ons verpleeghuis

21 juli 2016 Johan Carbo

‘Hoe komt u toch aan zo’n mooie vrouw?’, vroeg de dementerende met haar tandeloze mondje laatst guitig tijdens de aspergemaaltijd in ons verpleeghuis. Ze zat recht tegenover mij en keek me met ondeugende glinsterogen aan. ‘Nou, vertel me dat eens’. ‘Maar mevrouw Van Loenhout, vraagt u zich niet af hoe Ellen aan mij kwam?’ ‘Nee, dat hoef ik niet te weten’. Een paar seconden later was ze afgeleid door een vork met aardappelpuree die begeleidster Agnes haar voorhield. Ik probeerde nog: of ze ook mij geen knapperd vond. Maar ik legde het genadeloos af tegen de aardappelpuree.

Blog Volledig gevangen in hun eigen lichaam

Volledig gevangen in hun eigen lichaam

23 juni 2016 Johan Carbo

Ik werd in Kerkrade weer een ervaring rijker in het verdrietige besef van de draagwijdte van parkinson en alles wat die verraderlijke aandoening nog verder teweeg kan brengen. Ik zag er de ziekte van Parkinson in zijn nog betrekkelijk vriendelijke gedaante. Maar ook in zijn wrede, rauwe en mensonterende context. Mijn echtgenote Ellen, eveneens getroffen door parkinson, was mee. Terug naar huis zat ze dromerig naast me. Maar ze was behoorlijk goed geweest. Ze had genoeg prikkels gehad. Ik vroeg of ze nog van me hield. ‘Hartstikke’, fluisterde ze half binnensmonds. Dát wilde ik horen. Dat had ik nou nét even nodig. Mijn lief die nog steeds hartstikke veel van me hield. Ze kneep erbij in mijn hand. Het was als manna. Een parkinsonpatiënt kan nog heel dichtbij zijn. Je verkijkt je daar gemakkelijk op. Kerkrade had pijn gedaan, en ook weer niet. Beelden die nimmer meer zullen vervagen. Ik zag de ziekte van Parkinson in heel zijn verscheidenheid en meest uiteenlopende gedaanten. En ik wist het: de titel van mijn verslag zou worden: Volledig gevangen in hun eigen lichaam. Ik bezag Ellen van opzij en herinnerde me wat ze eens had gepreveld: ‘Ik voel me een stakker Jopie’.

Blog Mantelzorgers meer dan een appendix

Mantelzorgers meer dan een appendix

16 juni 2016 Johan Carbo

Graag bracht ik deze week aan de verpleegzorg de uitgebreide complimenten over van de mondhygiëniste van mijn echtgenote. Het kon niet anders of er was in het verpleeghuis ruime aandacht besteed aan het dagelijkse tandenpoetsen. ‘Blijf haar gebit in de gaten houden’, was het steeds, de medici bleven het zeggen, ‘want ontstekingen zijn bij mensen met een hersenaandoening funest’. Complimenten dus voor de gebitsverzorging in het verpleeghuis. Zoals dat ook een schouderklopje verdiende (en glunderen oogstte) door met een ander matras een begin van doorliggen bij Ellen aan te pakken. Jammer dat het luchtkussen niet op twee personen is berekend. Het ontlokte bij Ellen de opmerking dat ze het leven met het nieuwe matras ineens ‘niet zo spannend’ meer vond. Onderschat mijn dementerende liefste niet! Ze kan nog altijd heel snedig uit de hoek komen.

Hulp bij kiezen

Hulp bij kiezen

Start de keuzehulp

Kies zorg met een keuzehulp

Beantwoord de vragen in de keuzehulp en vind de best passende zorgaanbieder.

Start de keuzehulp