10-11-2025

Ondertussen stap ik op mijn zelfrijdende fiets, die mij volautomatisch naar mijn werk rijdt. Al nippend aan mijn kop thee, voel ik hoe de ochtendzon mijn gezicht langzaam verwarmt. Ik hoor hoe de vogels hun ochtendgezang zijn gestart. Ik zucht, dit blijft toch een mooi onderdeel van mijn werk, het buiten mogen zijn.

Dat was nog eens een beroep!

Mijn gedachten dwalen af naar 2009. Mijn eerste kennismaking met het beroep wijkverpleegkundige. Hoewel het mij meteen aansprak, voelde het alsof er iets niet helemaal klopte. Het voelde alsof ik in de schaduw stond. Alsof ik er was, maar toch niet helemaal. Ik stond in de schaduw van wat mijn oma ooit was geweest. Mijn oma als wijkverpleegkundige in de jaren ’70 en ’80. Dat wat nog eens een beroep.                                                      

Mijn oma was toentertijd bekend in de wijk, zij was degene die iedereen kende, waarvan iedereen wist wie ze was en wat ze deed. Mijn oma hoefde hier geen PR-materiaal voor uit te delen, iedereen wist haar te vinden. Mijn oma wist wat ze deed en handelde vanuit haar gevoel en kennis. Zij bepaalde welke zorg nodig was en hoe de zorg uitgevoerd werd, zonder dat zij zich via diverse formulieren behoefde te bewijzen voor haar kennis en kunde.

Veranderd stokje

Hoe anders was dat toen ik begon. Ik bepaalde niet welke zorg er geleverd werd, maar moest dit eerst flink onderbouwd aanvragen via een centraal orgaan. In mijn begintijd luisterde mijn oma dan ook vaak met grootste verbazing naar de verhalen vanuit de praktijk, ze was trots op het feit dat ik het stokje van haar overnam, ook al was het stokje inmiddels wel wat veranderd.

Oud én vertrouwd

Mijn gedachten schieten weer vooruit naar 2015. Want dat was gelukkig het jaar dat de politiek ook wel door had dat die wijkverpleegkundigen van vroeger zo slecht nog niet waren. De wijkverpleegkundige weer terug in haar oude en vertrouwde rol,met hier en daar de nodige aanpassingen.

Ineens schiet het mij weer te binnen, och ja, dat was ook het jaar dat ik als ambassadeur Wijkverpleegkundige aan de slag ging. Goh, dat was toch apart hè, dat er toen ambassadeurs nodig waren om het beroep weer in de picture te brengen. Wat een verschil met nu, 2025. Nu hoeven er geen ambassadeurs meer op te treden, want het wijkverpleegkundige beroep staat inmiddels weer stevig als een huis. 10 jaar geleden kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik buiten die schaduw van mijn oma stapte, en weer ruimte kreeg om adem te halen.

Aan de slag

Mijn fiets remt intussen af, ik schrik op uit mijn gedachten. Ik ben aangekomen op mijn flexibele werkplek.

Ik word verwelkomd door een aantal collega’s en krijg tegelijkertijd een 4d hologramtelefoontje waarin een cliënt om hulp vraagt. Ondertussen bekijk ik meteen alle binnenkomende lichaamsmetingen van die ochtend en zie dat de vitale functies van mw. P. niet helemaal in orde zijn. Ik maak meteen een virtuele notitie in mijn agenda. Mijn persoonlijke agenda neemt samen met mij de dag door, die alweer goed vol gepland staat. Het is tijd om weer aan de slag te gaan.

Rosanne Steensma