Aanstaande

“Dat klopt, mijn koffie was nog heet en aan weggooien doe ik niet.” “Nee”, beaamt Sjaak, “koffie weggooien is niet slim, want jij zonder koffie is als een heks zonder bezem!” Blijkbaar ziet Sjaak aan mijn blik dat ik even niet weet of hij me zojuist beledigd of geprezen heeft om mijn eerlijkheid, want hij begint te lachen en roept “Tijd voor je tweede bak koffie!”

Trouwfoto’s

Na alle vragen beantwoord te hebben over de post- en regelzaken, het gemopper over de dagbesteding aangehoord te hebben en de wekelijkse perikelen van zijn onderbuurvrouw te hebben ontvangen, richt het vragenvuur zich op mij. “Heb je al een locatie voor je trouwfoto’s? Ik neem jouw trouwdag vrij en kom kijken!” “Nou Sjaak, doe geen moeite want ik trouw niet in de buurt; namelijk 70 kilometer verderop!” Daar had Sjaak niets mee te maken, want hij wilde toch echt zijn begeleidster zien in een witte jurk.

Ik heb geprobeerd de onderhandeling aan te gaan door te beloven dat ik nadien een trouwfoto zou laten zien, maar daar neemt Sjaak geen genoegen mee. En even weet ik weer waarom ik in de hulpverlening werk en niet in de sales. Hij moest en zou zelf een foto maken en als ik het niet wilde vertellen, dan kwam hij er via een andere weg wel achter. Als ik niet beter zou weten, klonk het bijna dreigend. Gelukkig gaan we al een aantal jaren samen door de hulpverleningsdeur en kan ik wel om zijn grappen en grollen lachen.

Regelmaat

Dat ik al een jaar bezig ben met het plannen van mijn bruiloft is voor Sjaak net zo spannend als voor mij. De bruiloft op zich niet, maar wel het feit dat ik al mijn vakantiedagen heb gespaard om daarna vier weken vrij te zijn. Sjaak vindt deze situaties lastig; de regelmaat en duidelijkheid is voor zijn gevoel dan even weg. Toch hebben we goed kunnen toewerken naar mijn vervanging en zal mijn collega Sjaak prima kunnen begeleiden tijdens mijn afwezigheid.

Inmiddels is het dé dag, de zon schijnt en in mijn witte jurk loop ik samen met mijn aanstaande en de fotograaf naar de ingang van het park. In de verte hoor ik iemand mijn naam roepen en wanneer ik me omdraai zie ik een man aan komen fietsen met een mobiel in zijn hand, klaar om dé foto te maken. “Ik zei het je toch? Nu even lachen voor de foto samen en veel plezier vandaag!” Hij stapt op zijn fiets en vertrekt weer. Lachend zeg ik tegen mijn aanstaande: “En daarom heb ik de leukste baan!”

Dit blog is eerder verschenen op www.tactus.nl.

Madelon Huizinga is ambulant woonbegeleider bij Tactus