Alleen als je patiënt blijft?

Gelukkig kon ik snel bij de huisarts terecht die pittige pijnstillers voorschreef, want hij zag wel aan mijn bewegingen op weg naar de spreekkamer dat paracetamol niet genoeg zou zijn. ‘Die kun je er zo nodig nog bij nemen om de dag door te komen.’

Pittige pillen
Dat was niet aan dovemansoren gezegd, want de eerste twee dagen zat er nog niet veel schot in die pittige pillen. Maar langzaamaan werd de pijn minder, net als mijn gedachten over ‘hoe moet dat lopen nou?’
Mijn kwetsbaarheid nam zienderogen af en mijn zelfvertrouwen schoot met sprongen omhoog. Ik kon weer bijna gewoon aan de dag beginnen en ook kon ik weer zittend werk doen. Dus ik voelde me een stuk minder patiënt.

Join the club!
De huisarts adviseerde om een foto te laten maken en die foto gaf ‘wat veel speelruimte tussen de wervels’ aan en dat is een vergrote kans op verschuivende wervels. Dat zal het dan wel geweest zijn, denk ik dan. Na enkele weken bleek het ook mogelijk de pijnstillers af te bouwen en ik had het overleefd!

Later zijn die episodes nóg een paar keer voorgekomen en met een stapje zwaardere pijnstillers ook weer ‘weggewerkt’. Ook bleek in de loop van de jaren dat ik niet de enige ben met rugklachten, diverse collega-zzp’ers hadden er bij tijd en wijle last van, sportieve en minder sportieve mensen. Iedereen had zijn eigen verhaal, eigen oplossingen, pijnstillers en therapie-ervaringen. Ik hoorde langzaamaan bij de club!

Geen oorzaak, wel meer pillen
De meeste mensen spraken niet in termen van ‘ik ben rugpatiënt’, maar van ‘terugkerende rugklachten’. Toch is dat misschien wel een van de redenen dat de klachten steeds terugkwamen, zo ongeveer elke twee jaar. Ik deed dus eigenlijk iets verkeerd, waardoor de klachten terug kónden komen. Daar werd niet naar gekeken, maar er werden wel met mededogen steeds weer pillen voorgeschreven.

Alle therapieën af
Uit eigen ‘beweging’ heb ik daarom maar wat adviezen van ‘collega’s’ opgevolgd: wacht- en praktijkkamers van chiropractie, fysiotherapie, manuele therapie, Mensendieck heb ik van binnen gezien met wisselend succes.
Omdat men niet ín de rug kan kijken, is het behandelen een uitdaging die soms wel en soms niet werkt. Er werden geen stevige adviezen gegeven in de trant van ‘je moet blijven oefenen’, ‘neem een bewegende stoel of een luchtkussen’.

Eindelijk een MRI
Pas bij de vierde of vijfde episode werd geadviseerd om eens een MRI te maken en toen bleek dat er sprake was van ‘stenose’ en een kleine hernia. Toen was het snel duidelijk; tegen een stenose valt niet op te therapieën, die kan alleen operatief verwijderd worden.

En eindelijk een operatie
Al die tijd voor niets therapie gevolgd? Dat weet ik niet, maar waar het gebruikelijk is dat men met een hernia 4 maanden moet wachten tot een operatie wordt gedaan, heeft dat bij stenose geen zin, die gaat niet in 4 maanden over, die gaat helemaal niet zonder opereren over. Ik had dus maanden te lang met pijn en krom ‘gelopen’. En laat dat nou het grootste probleem zijn, de bijwerking van het ‘wachtbeleid’ rond hernia’s.

Na de operatie
Toen de operatie voorbij was heb ik er nog maanden over gedaan om weer rechtop te kunnen lopen. De scheefstand was een habitat geworden, niet bereid om vanzelf weg te gaan. Alleen met maanden veel oefenen (fysiotherapie of Mensendieck) en elke week een nieuwe oefening om de ‘core stability’ te vergroten leerde ik weer echt rechtop lopen.

Vooral doorgaan!
Het voordeel is dat je dan een tijdje ‘patiënt’ bent van de therapeut en dat hélpt. Iemand die aanwijzingen geeft, zegt wat je goed doet en corrigeert wat je fout doet en hoe je zelf het herstel kan bevorderen. Wél oefenen hè!!

Patiënt-af
Nu ik geen patiënt meer ben, geen pijnstillers meer gebruik en rechtop loop, moet ik het weer alleen doen. Oefenen, core stability, regelmatig staan, lopen en niet urenlang achter elkaar zitten, dat moet ik nu weer helemaal zelf doen. Soms ben je liever patiënt…

René Borkus

> Zie ook de keuzehulp Hernia en Stenose

> Kijk hier voor meer info over patiëntenvereniging De Wervelkolom (NVVR)