De complexiteit van een pukkel

Arbeidsintensiever

In tropenhospitaaltjes van de derdewereldlanden waar ik heb gewerkt, leerde ik de meest basale betekenis van gezondheidszorg kennen. Patiënten komen er vaak na dagen wandelen uit afgelegen gebieden, uitgeput aan. Er is nooit sprake van een poliklinische afspraak. Wanneer één van de artsen tijd heeft, wordt de patiënt onderzocht, een plan gemaakt en zo mogelijk direct daarna uitgevoerd. Als er een ingreep moet plaatsvinden wordt het operatieprogramma voor die dag daaraan aangepast. Soms moet de patiënt een halve dag wachten, maar het streven is altijd om het liefst vandaag nog en anders morgen te behandelen.

In ontwikkelingslanden betekent iedere extra dag werk, extra gezinsinkomen. Werk is veel arbeidsintensiever; elk uur telt.
In de Westerse Wereld hebben we precies hetzelfde doel, maar is juist de gezondheidzorg arbeidsintensiever. We zijn nu eenmaal gebonden aan bepaalde wet- en regelgeving om fouten te voorkomen.

Kettingreactie

Op een dag kijk ik in de spiegel naar die pukkel op mijn neus. Zodra ik denk: ‘Verrek…die moet weg!’ zet de pukkel een kettingreactie in gang.

Ik maak een afspraak bij de huisarts. Na enkele dagen meld ik mij bij de assistent. De huisarts in opleiding onderzoekt de hulpvraag en overlegt met de huisarts. Deze kan beter de ernst van de pukkel inschatten. Uiteindelijk is de huisarts ook overtuigd dat die pukkel weg moet en is deze van mening dat een plastisch chirurg dit moet doen. Dit alles wordt beschreven in een verwijzing. De secretaresse stuurt de informatie naar een digitaal verwijzingssysteem. Via het verwijzingssysteem wordt mijn pukkel en verzekeringspakket gematcht met een ziekenhuis en een specialisme.

Dubbelchecken

In het ziekenhuis zit een secretaresse een hoop ‘andere klanten’ te helpen, terwijl het signaal tot haar komt over de afspraak die moet worden ingepland betreffende mijn pukkel. Naam, geboortedatum, en al mijn codes en kenmerken worden ingevoerd in een daarvoor bedoeld systeem; het elektronisch patiëntendossier (EPD). Een computersysteem dat op ingenieuze wijze in elkaar is gezet. Met een druk op de knop kunnen artsen, verpleegkundigen en paramedici belangrijke medische informatie van een patiënt krijgen en daardoor wordt de kans op fouten drastisch verminderd. Door die complexiteit loopt de computer dan ook wel eens onomkeerbaar vast als een van de, met sterretje-voorziene vakjes oningevuld blijft.
Als alles gedubbelcheckt is, wordt er ‘op 8 oktober om 14:10 op de polikliniek 82’ een afspraak ingepland, geprint en verstuurd.

Diezelfde week nog loop ik met mijn pukkel het ziekenhuis binnen en sluit aan in de rij bij de ontvangstbalie van het ziekenhuis. Daar laat ik mij registreren in het EPD Check, dubbelcheck van codes, kenmerken en foto; ziekenhuispasje is klaar.Terwijl ik route 82 volg, lijkt mijn pukkel denkbeeldig plots intensief te groeien. Ik meld mij bij de poli plastische chirurgie. Check-vink-check. Tegen de tijd dat ik een stoel in de wachtruimte mag uitzoeken, lijkt het alsof iedereen alleen nog naar die extra bolling op mijn neus zit te staren.

Na een tijdje wachten roept een zeer begane geneeskundestudent mij de spreekkamer binnen. Zij heeft de brief van de huisarts gelezen maar de ontstaanswijze van de pukkel en de klachten die ik ervan ondervind worden nog eens duidelijk uiteengezet. Mijn hele gezondheidstoestand inclusief alle, ooit ondergane operaties, worden keurig ingevoerd in het EPD. Er moet even overlegd worden met de specialist die de medische noodzaak van het verwijderen van de pukkel moet zien te beschrijven. Een vergoeding voor deze ingreep wordt bij mijn verzekering aangevraagd. Nog eens worden alle ins en outs van de pukkel ingevuld. Met een vriendelijk ’Na machtiging van uw ziektekostenverzekering, kunnen wij u inplannen voor het verwijderen van uw pukkel’, verlaat ik het ziekenhuis.

Kostbare tijd

Met de bevinding van mijn verzekering; ‘Medisch noodzakelijk’ mag ik aanschuiven op een korte wachtlijst van ‘kleine verrichtingen’. Via de bekende route van checken, dubbelchecken en afvinken werk ik mij op de ‘operatiedag’ naar de operatietafel. Daar lig ik dan. Met enig gevoel van weemoed bekijk ik het potje, waarin mijn pukkel voor onderzoek straks wordt meegenomen. De chirurg pakt een checklist. Hij begint met: ‘Zeg eens: uw naam, geboortedatum..’. Het dringt tot mij door dat voor het laten verwijderen van een volgende pukkel, ik de tijd en de kosten ook zou besteden aan retourtje tropenhospitaal.. en een mooie reis nadien!

Alice Michels

Deze blog is eerder verschenen op de website van VieCuriMOOI.