De zee

Ik neem een douche. Met al dat water komen de tranen die ik het liefst vergeet en waar ik de kinderen niet over vertel. Ik doe gauw een spijkerbroek en een T-shirt aan. Met de schoenen in de ene hand en haar smerige beddengoed in de andere ren ik de trap af en kalmeer haar met de belofte straks te gaan rijden met de auto. Ze klaart op, ik neem haar aan haar hand mee naar de tafel waar haar krentenbol en sinaasappelsap onaangeroerd staan.

Ik help haar met instappen en doe haar de gordel om. Ze wil altijd hetzelfde tochtje, altijd langs zee. Vlak voor Zandvoort de rotonde om en dezelfde weg terug. ‘Zo, zo, zo, zo, zo,’ zegt ze en wijst naar de dingen in de lucht: vogels, een vliegtuig. Ik vraag of ze het leuk vindt. ‘Ja!’ Ze straalt. Haar linkerhand, die nog goed is, strijkt langs mijn wang.

Vanmorgen, toen ik haar luier verschoonde, wist ze niet eens wat ‘draai je om’ of ‘ga zitten’ betekent. Ze keek me vragend aan, wachtend op een nieuwe aanwijzing en begrip dat niet kwam. Toen ik haar broek uittrok schreeuwde ze ‘nee, nee, nee,’ en probeerde me weg te duwen. Sterk is ze, met die oude, ingevallen billen.

Ik wijs naar zee: ‘kijk, een schip, een wit cruiseschip.’ Haar ogen volgen mijn vinger niet, ze hoort mijn stem en kijkt mij aan. De zee is zonovergoten en diep donkerblauw. De branding trekt helderwitte schuimstrepen. Daarachter, ver weg, ligt ander land.

‘Wil je de zee?’ zeg ik, ‘ik geef je de zee. Vanaf nu is ‘ie van jou.’ Ze lacht en kijkt me vrolijk aan met die heldere, blauwe ogen waar geen ontkomen aan is. ‘We zeggen het tegen niemand. Iedereen mag erin zwemmen zonder het aan jou te vragen. We laten hem hier liggen, hij is veel te groot om mee te nemen, maar hij is van jou.’

Daar ziet ze de grap wel van in. Ze schaterlacht, voluit.

Sybren Kalkman