Het belang van evenwicht

Uit balans

Zelf doe ik graag mee met het gewone leven. Zoals onze regering ook graag wil, participeer ik naar vermogen. Het laatste jaar minder dan ooit. Maar toch. Mijn evenwicht ben ik nu een tijdje kwijt. Dat loopt heel onhandig. Hoewel ik zeker niet dagelijks en overdag zelden alcohol drink, kan ik elk moment van de dag verdacht zwalken en  val ik geregeld bijna om. Als ik te ver loop of fiets en dan afstap, lukt het me echt niet meer om een nuchtere indruk te maken. Daar bestaan (nog) geen filmpjes van, voor zover ik weet….  Inmiddels ken ik alle soorten meewarige blikken en ‘grapjes’.  Dat is onvermijdelijk. Gezonde mensen nemen natuurlijk aan dat zwalken de hun bekende alcoholische oorzaak heeft.

Ik kan een eindje fietsen en lopen. Niet meer zover als ik gewend was. Instabiliteit is onhandig, want het beperkt mijn bewegingsvrijheid. Ik wil niet door te ver gaan levensecht van de stoep voor een bus vallen. 

Praktisch vooruitzien

Behalve enorm grote en veelal lege gehandicaptenparkeerplaatsen zijn er zijn geen speciale voorzieningen voor (nog) lopende minder validen op openbare wegen of stoepen. Het is praktisch bijvoorbeeld niet mogelijk elke stoep van een leuning te voorzien. Het is praktisch, niet negatief, om vooruit te kijken en in te schatten wat mogelijk is. Daarom bestijg ik bijvoorbeeld geen trappen zonder leuning. Want ik kom wel boven, maar ooit moet ik weer naar beneden. Dat vraagt meer coördinatie dan ik in huis heb. ‘Er zijn toch vaak roltrappen?’ Zeker. Maar sommige gaan zo pijlsnel naar boven en beneden dat ik niet snel genoeg  op een trede kan stappen. 

Ik loop niet meer te ver. Maar ik wil blijven lopen. Hoe raar het er soms ook uitziet. Ik weet heus dat ik voor verrassende uitzichten zorg met mijn zwabberende loopje. Door te blijven lopen blijf ik uiteindelijk langer op de been. Dat is wetenschap. Het is onzin me daar niets van aan te trekken. Verbaasde blikken, die trek ik me beter niet aan!

Anja Prakken