Je zou maar een gehandicapte zus hebben!
Geplaatst op 3 februari 2015 door Elke de Quay - 2672 keer bekeken
Ruim 13 jaar ben ik moeder. Onze dochters zijn nu 13, 8 en 6. Een prachtige combinatie van klein en groot! Ik zit nog volop in de luiers en ’s avonds en ‘s nachts staat altijd de babyfoon aan. Ook zing ik nog iedere avond “Slaap kindje slaap”, wat steevast beantwoord wordt met een stralende lach en een lekkere ontspannen zucht. Ook sta ik voor een nieuwe uitdaging: een beginnende puber! Ze is een jojo geworden: lief, brutaal, zorgzaam, dwars, ongeïnteresseerd over hoe ze erbij loopt, dan weer is ineens haar kleding ‘stom’. Heel normaal, zo waren wij zelf destijds ook. Maar hoe ga je ermee om als moeder? Ze is haar identiteit aan het vormen, en aan ons de prachtige taak haar daarbij te ondersteunen.
Jojo
Die luiers, babyfoon en het slaapliedje horen bij de oudste. Al 13 jaar lang. Zij heeft al stappen gemaakt op haar levensweg. Kleine stapjes vooruit, grote stappen achteruit.
De dochter van 8 zet haar eerste passen op weg naar puberteit en identiteit. Ze is pienter, krijgt les op plus-niveau, terwijl ze al een klas heeft overgeslagen. Haar rol in het gezin is dubbel: ze is de middelste, en ook is ze de oudste. En dat is lastig, zeker als je jezelf aan het vormgeven bent. Ze houdt van haar oudste zus, knuffelt en speelt met haar. En –jojo- ze vindt het maar stom: “Ze krijgt soms meer aandacht dan ik” en “Ik zou willen dat ik gehandicapt was, dan moet ik niet altijd van alles”.
‘Normaal leven’
Wij - als ouders - zijn ons van begin af aan zeer bewust geweest van de mogelijk belastende impact van het hebben van een gehandicapte oudere zus. Wij doen er dan ook alles aan om de twee jongsten een ‘normaal’ leven te laten leiden. School, afspreken, logeren, hockey, pianoles, heen en weer taxiën; alles is mogelijk! Positief zijn is ons levensmotto.
En dat wringt met de perceptie van onze puber-beginneling. Daar schrikken wij van. Negatieve emoties. Maar het is ook goed. Goed dat ze dit gevoel met ons wil delen. Ook de negatieve kant mag, en moet blijkbaar, er zijn. Ze mag het zo ervaren. Per slot van rekening vormt dit ook haar identiteit. Je zult maar een gehandicapte zus hebben! Aan ons om haar te ondersteunen. Want het is ook lastig: zoeken naar wie je bent en wilt zijn, terwijl je middelste én oudste bent.
Richtingsgevoel
En zo staan we dus samen met onze dochters op een punt op een uitdagende levensweg. Of we links of rechts zullen gaan, of gewoon rechtdoor, weten we nog niet. Wat we wel weten is dat onze reis nooit ‘normaal’ zal zijn. We hebben geen TomTom, alleen een richtingsgevoel. We zullen altijd bijzondere vragen tegen komen. Alles mag zijn zoals het is. Als we maar samen onderweg blijven gaan. En dat is de uitdaging van ieder gezin. Zijn we dus toch gewoon ‘normaal’.
Er zijn 2 reacties geplaatst
Aag | 3 februari 2015
Een diepe buiging voor jullie en ook een glimlach dat er gelukkig stevig gepuberd mag worden in huize de Q. Voor alle gezinsleden nieuw en spannend. De oudste zus zit stiekem mee te genieten en dat is mooi!
Liesbeth | 3 februari 2015
Prachtig opgeschreven,,,lijkt me echt moeilijk altijd die extra vraag is de reden haar gehandicapte zus of haar eigen karakter of ???
Veel plezier met het opvoeden en als je jezelf zoveel vragen stelt gaat dat goed komen..:)
Laat een reactie achter
Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.
Initiatief van
Partners van ZorgkaartNederland
