Leven gered, en dan?

Elke de Quay | 27 november 2014

In de vele reacties die ik hier en elders online krijg, voel ik me gesteund, dank daarvoor! Het belangrijkste voor mij is het aanzwengelen van een dialoog, het bewust krijgen van die luttele seconden... En dankzij alle lezers en delers lijkt dat te lukken, ook dank dáárvoor!

Esther | 26 november 2014

Herkenbaar. Ik heb in een verzorgingshuis gewerkt waar de bewoners een reanimatieverklaring met ja of nee moesten ondertekenen. Deze zat keurig in het zorgdossier. MAAR in acute situaties heb je geen tijd om eerst het zorgdossier te gaan halen, te openen en de verklaring te gaan lezen. Dan moet je handelen. Later ontstond daardoor het idee (van een bewoner zelf) om een ketting te gaan dragen met daarin een symbool dat stond voor wel reanimeren of niet reanimeren. Helaas is dit idee niet uitgevoerd.

Pieter Pieters | 25 november 2014

Mooi verhaal Elke. Goed om met elkaar dit soort zaken te delen zodat er een dialoog ontstaat.

Wat mij altijd helpt is dat je al levend en werkend honderden beslissingen op een dag neemt en deze zijn natuurlijk nooit allemaal goed. In een situatie waarbij je moet beslissen of je wel of niet re-animeert neem je in een paar seconden een beslissing. Dit moet ook binnen een paar seconden. En deze beslissing kan verdragende gevolgen hebben zowel positief als negatief.
Ik neem verantwoordelijkheid voor elke beslissing. Daardoor hoef ik me nooit schuldig te voelen. Ik heb de beslissing genomen in de situatie van dat moment met de informatie en kennis die ik op dat moment had.
Als je dan later beschouwend naar de situatie kijkt kan het zijn dat je veel meer elementen ziet dan op het moment zelf. Dat is goed om te leren, want dan neem je verantwoordelijkheid, maar niet goed om als argument te gebruiken om jezelf te veroordelen.

Ik heb veel salon-meningen over dit soort thema's maar weet dat je uiteindelijk pas de juiste beslissing neemt als je er recht voor staat. In jou voorbeeld van de bijna- reanimatie geldt dat dus voor beide partijen, Zowel het 'slachtoffer' als de 'redder' zullen door moeten met de keus die gemaakt is. En ja, dat kan vervelend zijn en ja, ik ken ook voorbeelden van mensen die niet gereanimeerd wilden worden, toch gereanimeerd zijn en blij zijn dat ze leven. En dat zijn ook de enige voorbeelden die je kan horen, want zij die ontevreden zijn dat ze niet gereanimeerd zijn, die hoor je niet meer :-)

Zelf heb ik overwogen om een niet re-animatie verklaring om mijn nek te hangen. Uiteindelijk heb ik beslist om dit aan het toeval over te laten. Je kan niet alles regelen in het leven. Soms gaan dingen zoals ze gaan en ik voel me, op dit moment, prettig bij die gedachte.

Jan | 24 november 2014

Wat een aangrijpend verhaal! Wat een herkenbare en indringende vragen! Goed om dergelijke ervaringen te delen met als doel discussie te krijgen!
In de eerste plaats hoop ik dat u zichzelf niets verwijt. U hoorde immers eerst achteraf van de niet-reanimerenverklaring van mijnheer en handelde te goeder trouw. Maar wat zou u (wat zou ik...) in deze situatie gedaan hebben als er zichtbaar een niet-reanimerenpenning was gedragen? U heeft immers niet gereanimeerd. In zijn algemeenheid nodigt een dergelijke penning mijns inziens wel uit tot terughoudendheid. Degene die de penning draagt wil immers niet in een slechtere gezondheidssituatie komen door het levensreddend handelen van een ander. Of dat nu door reanimeren of anderszins is. Bij reanimeren zijn de geleerden het er al niet over eens hoe groot de kans is op ernstige gezondheidsschade nadien. Laat staan dat je dit als leek weet bij andere situaties, zoals deze, waar reanimeren niet aan de orde is. Voor mij staat één ding vast: zolang je te goeder trouw handelt doet niemand het in deze situatie fout. Dat is wat mij betreft anders wanneer mensen ondanks een aanwezige penning toch gaan reanimeren. Persoonlijk zou ik mij terughoudend opstellen en alles in het werk stellen om zo spoedig mogelijk professionals ter plaatse te krijgen.
Ik moet denken aan mijn registratie in het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben. Daar ligt niet alleen mijn niet-reanimerenkeuze vast, maar ook welke andere medische handelingen ik niet meer wens (zoals beademing etc.). Dat allemaal op een niet-reanimerenpenning vastleggen gaat niet. Het bij artsen en naasten tijdig onder de aandacht brengen wel.
Tot slot: het is heel logisch dat dit u bezighoudt, maar nogmaals er is geen enkele reden tot welk verwijt dan ook. Hopelijk kunt u het geleidelijk aan loslaten.

Aagje | 22 november 2014

Een mooi voorbeeld van twijfel achteraf... Op het moment zelf kun je niet anders dan handelen, omdat je niet de tijd en de situatie hebt om met het slachtoffer te overleggen. Hetzelfde zou men doen als iemand dreigt te stikken in een hap eten, of iemand die van een brug valt. Het is zoals het is. Deze mijnheer kan altijd nog kiezen om te stoppen met leven. Daar is veel informatie voor te vinden en begeleiding voor te regelen.