Bijzondere ervaring

Fietstochtje

In onze vakanties fietsen mijn man en ik graag. Fietsen vind ik het toppunt van vrijheid. Heerlijk door bos en langs hei op mijn elektrische fiets. Koffie mee en heerlijk genieten van vergezichten.
Ook het afstruinen van kringloopwinkels vinden wij leuk.
Dus op een mooie maandagmorgen wilden wij deze beide hobby’s combineren.

De wereld werd zwart

Na twintig minuten fietsen stapten wij van de fiets en mijn wereld ging op zwart. Ik kon nog net mijn man roepen. Langzaam trok het zwarte gat weg, maar even later kwam het weer terug. Volgens mijn man zag ik spierwit. Fietsen durfden we niet meer en we liepen richting camping. Nadat de flauwtes elkaar steeds sneller opvolgden, besloten we onze fietsen bij een garage te stallen en een taxi te bellen. Het ging nog steeds bergafwaarts, de taxi werd afgebeld en de ambulance werd gebeld.

BHV

Bij het garagebedrijf hoort een broodjeszaak en het meisje wat daar stond was heel behulpzaam. Ze was uiterst professioneel en zei bij de BHV te horen. Hiermee was voor ons heel duidelijk het nut van BHV bewezen. Ze bleef heel rustig, wist wat ze moest doen en handelde adequaat. Super.

Toeters en bellen

Je hoort ze zo vaak: sirenes, en nu kwamen ze voor mij. Ook voor de ambulancemedewerkers niets dan lof. Hoewel alle onderzoeken niets ernstigs uitwezen, hebben ze me toch naar de spoedeisende hulp (SEH) gebracht. De ambulanceverpleegkundige had mij bij een huisarts willen brengen, maar aangezien wij op vakantie waren was dat niet mogelijk. Ze zag ook wel in dat fietsen geen optie meer was en ze koos er toch voor het zekere voor het onzekere te nemen.

In het ziekenhuis is alles nagekeken en gelukkig bleek ook hier niets ernstigs. Maar oh, wat zijn wij geschrokken, misschien komen we er wel nooit achter wat er nu precies misging.

Dan kom ik nog terug op mijn opmerking dat ik deze ervaring liever niet had willen meemaken. Dat is zeker waar, maar toch was ik zo blij dat ik die toeters en bellen hoorde aankomen. Ik was zo beroerd, dat het min of meer een opluchting was dat anderen het overnamen. Ik hoefde niet meer na te denken, alleen zoveel mogelijk te antwoorden, ik kon liggen en mijn ogen dicht doen. Ik liet het maar over mij heen komen.

Nu ik dit heb meegemaakt is het mij des te meer een raadsel waarom mensen agressief worden tegen deze betrokken professionele ervaren hulpverleners.

Bea de Bruin