De mantelzorger als duizendpoot

De zorg voor mijn kindje van nog geen één jaar oud viel me zwaar toen ik veel pijn leed door versleten heupen. Twee operaties in het verschiet zouden een oplossing bieden, maar hiervoor moet je toch zeker een jaar uittrekken. Bukken, tillen en lopen, het ging allemaal niet meer. Dankzij mijn familie, vrienden en buren kon ik toch de dagelijkse routine handhaven in huis. Ook mijn man heeft erg veel werk op zijn schouders genomen.

De mantelzorg houdt niet op na één operatie, noch na twee operaties. Boodschappen doen bijvoorbeeld is een klus die ik onmogelijk nog alleen kan. Ik kan nog maar net zelf fietsen buiten, na twee maanden trainen op een hometrainer in de sportschool, en voel me nog niet zeker genoeg om de kleine man achterop de fiets mee te nemen om met een volle tas na bezoekje aan de supermarkt huiswaarts te keren.

Het ongelukkige moment dat de versleten heupen zich aandienden, kwam toen we nog op een flatwoning twee hoog zonder lift woonden. Traplopen ging eigenlijk niet. Het ging zo ontzettend moeizaam en pijnlijk, dat als ik naar beneden ging om met mijn man en zoontje naar het consultatiebureau te gaan en we een half uur later alweer terug waren en ik vervolgens beneden aan de trap stond om weer naar boven te ‘moeten’, in lichte paniek moest constateren dat dit echt niet ging. Even naar mijn tante om de hoek gaan om een kop thee en moed in te drinken en een uur later ging het dan wel weer.

Mantelzorg reikt zijn vleugels ver uit. Van ondersteunen bij de verzorging en met name tillen van onze baby, tot hulp in het huishouden, liftjes op en naar het ziekenhuis tot zelfs het helpen met verhuizen.

Wonen op de flat was onhoudbaar geworden en met spoed verhuizen is niet makkelijk zonder urgentieverklaring. Op een aangepaste woning zouden we voorrang krijgen, maar deze komen mondjesmaat vrij. Een urgentieverklaring kregen we niet van de volkshuisvesting, want onze situatie was niet schrijnend genoeg. Dan is het de keuze om in een veel te dure woning terecht te komen, of ergens waar de wachtrij minder lang is. We kozen voor het laatste en kwamen terecht in een dorp met minder dan 2000 inwoners. Met verhuizen kregen we wederom hulp van vrienden en familie. Van verven tot het inpakken van de keukenkastjes… zelf kon ik nog geen doosje dragen.

Jammer genoeg was deze woning relatief ver van onze mantelzorgers. In deze tijd kwam operatie 2 eraan. Hoe gaan we dit oplossen? Vrienden en familie kwamen nog maar mondjesmaat en door slechte openbaar vervoerverbindingen moest mijn man ze veelal halen en brengen. Voor hem een belasting erbij. Buren inschakelen doe je niet als je ergens nog geen 3 maanden woont en je buurvrouw net twee keer in het voorbijgaan hebt gezien. Uit nood is ons zoontje aangemeld voor de kinderopvang, inmiddels is hij anderhalf. En we hebben gezinsondersteuning aangevraagd.

Omdat deze woning geen toilet op de bovenverdieping had (en ik een douche/-postoel niet eeuwig wil gebruiken) en de vlizotrap naar het zolder een gevaarlijke belevenis bleek te zijn, besloten we op toch weer een nieuwe woning te zoeken. Ditmaal met minder spoed en stress.

Gelukkig kwamen we een prachthuis tegen met alle faciliteiten die we ontbeerden. Vlakbij familie en vrienden. We zijn dolgelukkig! De tweede verhuizing in twee jaar tijd is een feit. En wederom komen de mensen die eerder hielpen met oppassen, huishouden en boodschappen doen nu met hetzelfde gemak de muren verven en de kasten poetsen. Ongelooflijk!

Mijn man verdient in mijn ogen waarlijk een lintje! Als duizendpoot van huisman, thuis-blijf-vader, verpleger, verhuizer, schoonmaker, all round klusjesman, taxichauffeur, en nog véél meer weet hij ook de spirit hoog te houden als ik er even doorheen zit. Neemt me net zo makkelijk mee op sleeptouw met een wandeling door het bos.

Onbegrijpelijk waar hij de energie vandaan haalt, en het doorzettingsvermogen. Ik prijs mezelf gelukkig met deze prachtige mensen om me heen. Aan alle andere mantelzorgers wil ik toch even kwijt:

DANK JULLIE WEL!