Dokters zonder naam

Wat ik daar heb ervaren als patiënt heeft voor een deel helemaal niets met corona te maken. Maar het leek me wel interessant om te delen.

De eerste hulp

Ik was door mijn verhuizing nu in een ziekenhuis waar ik niet eerder was. Het viel me op dat iedereen erg vriendelijk was. Misschien zijn ze dat altijd maar ik vond het prettig, ook omdat ik vreesde voor een stressvolle situatie in een ziekenhuis momenteel. Ik was via de 'groene route' binnengekomen en de Spoedeisende hulp was een geïmproviseerde plek op de gipskamer geworden, zo legde men uit.

De eerste die mij zag was een aardige jongeman. Wat was zijn functie? Arts, coassistent, verpleegkundige? Ik weet het niet. Ik zag geen bordje met zijn naam of functie. Vervolgens kwam er na de foto iemand anders. Want nummer 1 zijn dienst zat erop. Nummer 2 - ook zonder naam en functie - stelde aan de hand van de foto vast dat de pols was gebroken. Ik zou gips krijgen en een afspraak voor de handchirurg. 

De gipsmeester heette Jaap, zo zei hij. Hij verzorgde het gips en een mitella en daarmee kon ik naar huis. Over drie dagen zou ik een afspraak hebben bij dokter v.H.

(Het verhaal gaat onder de foto verder)

De handchirurg

Drie dagen later zat ik tegenover de handchirurg. Op mijn afspraakkaartje stond dokter v.H., maar ook deze arts had geen bordje met een naam of functie. Misschien zei hij zijn naam wel, maar hoewel ik arts ben geweest, ben ik op zo’n moment patiënt, dus onzeker en daarom neem ik niet alles waar.

Ik weet nog steeds niet wie deze dokter was en wat zijn functie was; was het de handchirurg of een assistent? Hij legde mijn medische toestand keurig uit en adviseerde dringend tot een operatie waarbij er een plaatje en schroeven op de breuk zouden worden gezet, anders zou de pols niet goed genezen. Ik vond het niet leuk, maar de argumenten klonken toch wel erg overtuigend.

De operatie

Tien dagen later kwam ik voor de operatie. Ik werd ontvangen op een zaal met vier bedden. De verpleegkundige - ook zonder naambordje - deed de intake en ik werd snel naar de OK gebracht. Daar kwamen meerdere mensen van de anesthesie langs. Eén heette Gerda, maar ik weet niet wat haar functie was. Het infuus werd aangelegd en de anesthesist kwam. Hij noemde zijn naam, maar die heb ik beslist niet onthouden. Iemand anders vroeg of ik nog een slaapmiddel wilde. Zij zou op de OK bij me blijven. Ook haar naam weet ik niet. Ik nam aan dat zij anesthesist was.

Op de OK stonden twee chirurgen klaar. Ik weet niet of dat dokter v.H. was of degene die ik op de poli had gezien of allebei. Misschien zeiden ze hun naam wel maar ik weet het niet meer. Alles ging heel snel en ik was ook behoorlijk gespannen. Toen ik wakker werd was het klaar en ging ik naar de geïmproviseerde verkoeverkamer. Ook allemaal de allervriendelijkste mensen, maar namen...?

Ik kreeg een brief voor de huisarts mee, ondertekend door dokter van H. maar heeft die mij gezien? Of is alles gedaan onder zijn supervisie? Nu heb ik over twee weken een controle afspraak met dokter v.H., maar wie dat is, weet ik nog steeds niet.

(Het verhaal gaat onder de foto verder)

Namen maken menselijker

Voor mij is het weten van namen en functies een manier om de situatie helder te hebben. Ik ben patiënt, iedereen weet mijn naam, die staat ook overal. Maar al die mensen die iets aan mijn lichaam doen zijn nu vaak naam- en functieloos. Dat voelt erg ongelijkwaardig. Zo word ik nog meer in de patiëntenrol geduwd. Bij alle klantenservices noemen mensen ook meteen hun naam. Een naam is een mens. Dat maakt de communicatie meteen menselijker.

Waarom wil ik iemands functie weten? Misschien is dat voor mij extra belangrijk. Het maakt voor mij als (gepensioneerd, niet praktiserend) arts nogal wat uit of iemand specialist is, assistent of verpleegkundige. Ik vertrouw erop dat iemand goede zorg levert onder verantwoordelijkheid van degene die daarin is geschoold. Maar ik vind het niet prettig om het niet te weten.

Ik stel andere vragen aan een arts dan aan een verpleegkundige. Ik ben ooit op een poli gezien door iemand die zich uitgaf voor specialist maar dat nog niet was, hij was nog in opleiding. Ik voelde me, toen ik daar achteraf achter kwam, toch wel voorgelogen.

Ik vind het ook fijn voor de verwerking van zoiets stresserends als een opname en een operatie, om de namen en functies helder te hebben. En wat te doen als ik vragen heb achteraf? Het blijft nu een soort black box. Het kan menselijker. Het lijken mij vrij simpele zaken die in de ‘hospitality’ toch al heel gewoon zijn.

Tips voor zorgverleners en ziekenhuizen

Omwille van wat ik hierboven schreef, geef ik graag de volgende tips mee:

1. Zorg voor naambordjes met functieaanduidingen voor iedereen.
2. Geef elke patiënt op de eerste hulp of op een opnamedag een kaartje waarop iedereen die iets met de patiënt doet even kort wat opschrijft met naam en functie.
3. Leg een kaartje op het nachtkastje wie de dienstdoende artsen en verpleegkundigen zijn.
4. Geef ook een kaartje mee, waarop staat wie je na afloop kunt benaderen met vragen of klachten.
   
   

Heeft u ook waardevolle zorgervaringen? Deel ze met de rest van Nederland >