Een nieuw avontuur: orthopedische schoenen

‘Even’ nieuwe schoenen uitzoeken

Veel mensen vragen mij na één week al: Hoe bevallen je orthopedische schoenen? Maar die heb ik dus nog niet. Daar komt veel meer bij kijken dan je verwacht. Het gaat niet om ‘even’ een paar schoenen uitzoeken en vrolijk en blij met een lichtere portemonnee en een aanpassing in je eigen schoen de deur uitlopen.

Het begint met een eerste bezoek aan de revalidatiearts. Hij of zij schrijft op wat er precies moet worden ingebouwd in de schoen voor de klapvoet. Zodat de voet niet meer naar binnen draait met lopen. Na het bespreken hiervan ben ik nog enthousiast. Vervolgens worden mijn voeten bekeken door de orthopedische schoenmaker. Heb je net als ik een volledig verlamde voet, een klapvoet, en kun je dus alle vier de spiergroepen in je voet niet meer optillen, dan moet er een EVO, ofwel voetheffer worden ingebouwd. Er wordt een driedimensionale opname gemaakt van mijn onderbeen. Er wordt gemeten, een blauwdruk gemaakt en er wordt van beide voeten een afdruk gemaakt in schuim.

Schoenen van plastic folie

Twee weken later zijn er plasticfolie schoenen klaar, waarvan alleen  de binnenzool al definitief is. Op het plastic worden streepjes gezet voor alle aanpassingen. Het is nog net geen streepjescode. Dan zijn de ‘schoenen’ goedgekeurd en worden er proefschoenen gemaakt. Nu denk ik slim te zijn door te vragen hoe die proefschoenen eruitzien. De goede man loopt weg en komt terug met een proefschoen die totaal niet op mijn halfhoge schoenen lijkt. Ik trek vervolgens wit weg en wil de winkel uit rennen. Maar helaas, dat rennen gaat niet meer sinds ruim vier jaar.

Boos, kwaad op mezelf, eigenlijk op mijn lichaam, gaan we weer naar huis. Over twee weken mag ik terugkomen, want dan zijn die oerlelijke proefschoenen klaar en mag ik erop gaan oefenen buiten. De bedoeling is niet meer te struikelen over mijn eigen voet, maar ik kan helaas ook geen marathon meer lopen. Thuis ga je piekeren: kan ik als vrouw nou nooit meer even een paar leuke schoenen kopen? Ik heb al zoveel moeten inleveren. Strompel nu met een kruk, voor langere afstanden heb ik een rolstoel. Uiteindelijk heb ik dit geaccepteerd, anders kom ik nooit meer buiten. Maar nu dus weer stomme schoenen. Huilbuien en verdriet van een lichaam dat er goed uitziet, maar niet meer wil. Ik voel dat ik er in blijf hangen.

Schop onder mijn kont

Gelukkig krijg ik  na een paar dagen een schop onder mijn kont van mijn liefhebbende echtgenoot. “Of je probeert het, of je stopt. Maar dan hoor ik je ook niet meer zeuren. Natuurlijk wil je er als vrouw goed uitzien, maar als je met deze halfhoge laarsjes minder pijn hebt met lopen, draag je ze straks met plezier”. Dezelfde schop kreeg ik van een Facebook-vriendin met orthopedische schoenen. Het trok me over de streep. “Er zijn ergere dingen Tien! En in plaats van schoenen, koop je maar een leuke broek of shirt. Geld moet rollen nietwaar?”

De proefschoenen zijn dus opgehaald. Gelukkig wist ik wat me te wachten stond. Na een stukje lopen bleek dat de ene schoen nog aanpassingen nodig heeft. Maar ik kan ermee lopen! Het zullen geen kilometers meer worden zoals vroeger, als ik maar kan lopen zonder te struikelen. Een happy Tineke verlaat opgewekt de winkel. Over twee weken de afspraak met de revalidatiearts voor de laatste aanpassingen. Je kiest daarna een leuke hoge sneaker uit in de door jou gewenste kleur, die de schoenmaker wat hoger maakt.

Gisteren heb ik voor het eerst buiten gelopen op mijn proefschoenen. Weliswaar in het donker, maar wat voelde dit fijn aan. De tweede avond met manlief in het donker gelopen en de derde dag zelfs op klaarlichte dag. Ik ben stiekem best trots op mezelf, ik heb het gedaan! Weer een overwinning op mezelf, ik ga ervoor! Het is net als met de rolstoel, je moet weer wat inleveren, maar je krijgt er plezier voor terug. Ook van de orthopedische laarsjes zal ik straks veel profijt hebben!

Tineke den Boer