Iedere patiënt is toch uniek?

Tussen patiënten met dezelfde kwalen kunnen er toch veel verschillen zijn. Bijvoorbeeld wat betreft emotionele beleving en/of pijnbeleving. Zo kreeg ik inmiddels twee donornieren en heb de nodige bijbehorende behandelingen en operaties ondergaan. De pijngrens ligt bij mij dus relatief hoog.

Protocol-paracetamol

Met onbegrip reageerde ik dan ook op de verpleegkundige toen ik nog onder zeil was van de narcose bij transplantatie nummer 2. Ik lag op de uitslaapkamer en ze maakte me wakker om een paracetamol tegen de pijn te geven. Nog suf van de verdoving zei ik: "Ik heb helemaal geen pijn, ik sliep nog!" "Mevrouw, dat is protocol. U krijgt paracetamol volgens schema tegen de pijn." Met veel moeite probeerde ik me op mijn zij te draaien (geloof me, een echte uitdaging als er net een nier in je buikholte is geplaatst!), zodat de verpleegkundige de protocol-paracetamol kon toedienen. Helaas ontstond er een inwendige bloeding en werd ik terug de O.K. ingereden om die te stollen. Dus opnieuw onder verdoving.

Ik heb me toch altijd afgevraagd of het zo handig is een operatiepatiënt wakker te maken om een pijnstiller toe te dienen. Immers heb je vlak na de operatie nog voldoende profijt van de narcose om geen pijn te voelen. Het veroorzaakt zoveel ongemak. In plaats van het gebruiken van een schema voor het geven van paracetamol, vind ik het beter om af te wachten wanneer de patiënt zelf wakker wordt. En dan een schema te starten van pijnstilling gebaseerd op haar/zijn behoefte.

Ook na de vroeggeboorte van ons zoontje ervoer ik de bijbehorende protocollen van diverse hulpverleners als storend. Zo vroeg de maatschappelijk werker of ik geen last had van een 'lege buiksyndroom', dat vragen ze bij iedereen. Ze legde ook uitgebreid uit wat het inhield. Als je zo kwetsbaar bent als jonge moeder, word je op deze manier dan niet van alles aangepraat? Ik wist dat mijn kindje eerder geboren kon worden door de medicijnen die ik voor mijn donornier gebruik. Ik ben zielsgelukkig dat ik zwanger mocht worden en we een gezond kindje kregen!

Patiëntgerichte zorg

Het werken volgens protocol kan ook tegen je werken als patiënt. Zo komt de aandoening avasculaire necrose zelden voor bij transplantatiepatiënten. Ik heb helaas die pech. Aandringen op een spoedröntgenfoto had geen zin, men ging uit van een slijmbeursontsteking toen ik al wekenlang met pijn rondliep. Achteraf was die foto op zijn plaats geweest. Zou de dokter het in de toekomst anders aanpakken? Immers is deze aandoening te voorzien bij mensen die langdurig prednison gebruiken? Nee, het komt te weinig voor, dus een foto maken bij pijn in de heupen wordt geen protocol.

Patiëntgerichte zorg moet afgestemd zijn op de patiënt en het protocol is ter ondersteuning. De ene patiënt vraagt zich tijdens de voorlichtingsdag af hoe een heupprothese voelt, een stuk metaal met cement in je lichaam. Terwijl een andere patiënt begint te huilen wanneer de heupprothese wordt getoond, zo eng vindt ze het idee dat zoiets in haar lichaam wordt geplaatst. Deze twee verschillende jonge vrouwen krijgen dezelfde operatie met daaromheen dezelfde protocollen. Iets in me zegt dat dit ook anders kan... Wat vindt u?