Je hoeft je niet uit te kleden om jezelf bloot te geven

Want niets is wat het lijkt.
Het bed is een puinhoop. Een deken aan het voeteneind geschopt, mijn kussen is nat van tranen. Een kussen onder mijn knieën nat van het zweet. In gevecht met een laken wat om mij heen gewikkeld is. Heb ik het koud, of warm? Een opvlieger? Alles tegelijk? Ik wil helemaal geen infuus en al helemaal niet met dit goedje Prednison. Maar wat heb ik te willen. Dit is nog maar het begin.

De realisatie dat mijn lijf het even niet redt zonder medicatie. De klachten lopen 10 stappen harder dan mijn geloof in het zelfherstellend vermogen van het lijf. Ik sta 2-0 achter. Ja, ik kan gewoon werken. Ja, gelukkig voel ik me verder prima. Nee, het is niet levensbedreigend. Ja, ik ben nu wel sinds maandag in het ziekenhuis.

Past dit in het grote loslaten? In het “er goede hoop op hebben”? Net als de fles Roosvicee bij ons in de koelkast. ‘Het komt wel goed schatje?’ Loslaten, berusten, controle exit, regie over. Niets doen, uitstaan. Dingen die zo niet bij mij passen.

Ik weet het niet. Misschien is dat in het kader van het grote loslaten en accepteren wat er is, voor nu wel even het beste antwoord.
Het gewoon nu even niet weten.

Volgende keer: Hoe lastig is het los te laten als je vastzit?

Dit blog is eerder verschenen op www.ccuvn.nl.