Maar ik zie echt niet goed

Ik wist al negen jaar dat ik beginnende staar had. Die staar werd in de loop van de jaren steeds erger en ik ging steeds slechter zien. Ik stelde de operaties aan allebei mijn ogen steeds uit. Maar toen de opticien zei dat ik er echt niet meer onderuit kon, ging ik naar de oogarts en sprak ik beide operaties af, met twee weken ertussen.

Matige voorlichting vooraf

Ik kreeg een stapeltje papieren met een nietje mee met uitleg over de staaroperatie. Ik vond de opbouw van de tekst onhandig. Er stond ook niet in wat ik precies kon verwachten, wanneer ik beter kon zien en met name wat ik zou kunnen doen om te kunnen lezen na de operatie.

Ik had een bril met verschillende sterktes. Het eruit laten halen van een brillenglas, zoals in de papieren stond, leek me niet helpend. Ik had voor de zekerheid maar wat losse leesbrillen gekocht van verschillende sterktes.

(Het verhaal gaat onder de afbeelding verder)

Het eerste oog

Voor de eerste operatie kreeg ik druppels voor verdoving en verwijding van mijn pupillen en werd ik naar de OK gereden. De oogarts nam alle tijd om de slecht zittende stoel comfortabel voor me te maken. Het was fijn dat hij steeds uitlegde wat hij deed. Zijn voorspelling dat ik allerlei kleuren zou zien kwam uit, het was een soort caleidoscoop, niet naar, maar wel vermoeiend. Af en toe werd er gespoeld. Konden ze die ijskoude plens niet wat opwarmen?

Na ongeveer 20 minuten mocht ik met een kwak zalf in het oog weer naar de voorbereidingskamer. Ik had geen pijn. Ik kreeg een kop thee en kon worden opgehaald. Thuis probeerde ik wat te lezen met mijn niet geopereerde oog. Het geopereerde oog traande heel erg, zoals ook vermeld stond in de voorlichting. Verder verliep het prima.

De volgende dag begon ik alweer wat te zien met het geopereerde oog. Het eerst dat me opviel was dat de huizen aan de overkant van de straat wel gezandstraald leken. Zoveel helderder was mijn zicht dus. Het continue gevoel dat er iets in mijn oog zat stond niet in de voorlichting. Ik had er wel last van. Na tien dagen vertelde ik tijdens de controle dat ik niet goed kon zien. De scherpte viel me tegen. Maar volgens de controle was alles goed. Het gevoel dat er iets in je oog zit is normaal, zeiden ze.

De tweede operatie

Twee weken later was de tweede operatie. Ik wist wat ik kon verwachten, maar toch viel het tegen. Het duurde voor mijn gevoel heel lang en de plenzen water waren weer erg koud.

Daarna begon de uitdaging van het lezen. Ik begon met de losse leesbrillen te experimenteren. Ik had al grote-letter-boeken van de bibliotheek en vergrootte de letters op de computer. Het was allemaal erg vermoeiend. Ik kon de ondertiteling op de tv niet meer lezen en mijn stoel dichterbij zetten hielp niet. Met een borduurloep én een leesbril erbij kon ik toch lezen.

(Het verhaal gaat onder de afbeelding verder)

De eindcontrole zou zes weken later zijn, maar een ruime week ervoor heb ik toch gebeld of ik eerder kon komen. De assistente vertelde me eerst dat ik nog aan de nieuwe beelden moest wennen, maar dat leek mij nu niet meer niet het geval.

Macula oedeem

Een week eerder dan gepland, werd met een scan vastgesteld dat ik een complicatie had, namelijk macula oedeem (vochtophoping in het netvlies). Dat verklaarde mijn klachten en moest zo snel mogelijk behandeld worden. Met veel druppels en pillen is het zicht inmiddels een stuk beter. “Het gaat over” zei de oogarts, “maar dit zie ik niet zo vaak”.

Pech dus. Maar ik denk dat dit toch anders had gekund en ook eerder had kunnen worden ontdekt en behandeld als er bij de eerste controle naar me was geluisterd én als de geschreven voorlichting duidelijker was geweest.

Wat kan beter?

De voorlichting die ik had meegekregen van te voren en de losse velletjes die ik na de operatie kreeg, beschrijven volgens mij niet goed wat je kunt verwachten, hoe het normaal gesproken voelt en wanneer je contact moet opnemen. De oogarts staat open voor mijn suggesties ter verbetering en ik ga hem die binnenkort persoonlijk vertellen. Hopelijk kan ik anderen hiermee ook helpen.

De uitkomst van een behandeling nabespreken? Dat zien we graag. Daarvan kan een zorgverlener namelijk leren. En een patiënt hopelijk ook. Daarnaast kan je op ZorgkaartNederland een waardering schrijven. Zo kunnen anderen mensen ook leren van jouw ervaring. Namens hen, alvast bedankt!

Let op: ZorgkaartNederland geeft zelf geen medisch advies. Bij serieuze klachten adviseren we altijd om een dokter te raadplegen.