Mijn eerste hulpmiddel

Vandaag stap 2: naar de huisarts

Daar stond ik dan. Tussen de rollators, po stoelen en bedverhogingen. De laatste keer dat ik hier was, haalde ik hulpmiddelen voor mijn moeder. Nu sta ik er zelf. Voor het eerste hulpmiddel dat ik zelf nodig heb: een spalk voor mijn gekwelde pols. En dat is stiekem best wel confronterend.

Oud durven zijn

Want vroeger toen ik voor mijn moeder naar de thuiszorgwinkel ging, dacht ik altijd: Als ik dit stadium ooit bereik, dan ben ik echt oud. Toen me de spalk aangemeten werd, moest ik denken aan wat mijn moeder altijd zei: ‘Als je oud wil worden, moet je ook oud durven zijn.’

Een paar dagen eerder schreef mijn huisarts de spalk voor nadat ik haar had verteld over de pijnen in mijn hand. Zij dacht - net als ik - meteen aan het carpaletunnelsyndroom. En zij lachte me uit om de zorg over de rode wijn: dat heeft hiermee niets te maken. Zij legde me goed uit dat een beklemde zenuw waarschijnlijk de pijn veroorzaakt. Om andere aandoeningen uit te sluiten kreeg ik nog wel een bloedonderzoek. Dit leverde niks op, waarop mijn huisarts adviseerde om eerst zes weken een spalk te dragen. Ik ging tevreden weg. Ook al was vooraf mijn inzet een injectie met ontstekingsremmers. Een operatie met het onvermijdelijke litteken was in ieder geval voorlopig afgewend.

Sleuren en sjorren

En nu zit mijn hand dus ’s nachts gevangen in een spalk. Het is een lelijk, warm ding. Hij maakt dat ik mijn pols niet kan bewegen. Ik betrap me erop dat ik het ding ’s nachts probeer af te doen.

Die spalk levert vooralsnog geen verbetering op. Nog steeds schrik ik vaak wakker van de pijn. Heel frustrerend. Ik zal helaas toch naar een specialist moeten. Tot mijn eigen verbijstering betrap ik mezelf erop dat ik met mijn vrienden over deze kwaal praat. We zitten blijkbaar inmiddels in het stadium dat we op verjaardagen gezellig onze ziektes met elkaar uitwisselen. Heb jij voor mij een hoge bloeddruk? Dan heb ik voor jou het carpaletunnelsyndroom.  

Zodra ik voor een vervolgbehandeling naar de specialist ben geweest, hoop ik dat ik de joker in kan zetten.

Lees ook de eerste blog van Gerdi Verbeet. De volgende keer vertelt Gerdi Verbeet hoe ze haar specialist koos.