Mystery shoppen in verpleeghuizen

Terug in de tijd

Ik ben aan het mystery shoppen bij een zorginstelling in het westen van het land. Er gebeurt een hoop in de verpleeghuizen in Nederland. Dat is dan ook te merken aan het gedrag van de medewerkers. Nadat de dame in kwestie bekomen is van deze vraag die haar werkritme verstoorde, mag ik toch door rollen.

Het is mijn tiende mystery visit alweer deze maand, maar dit keer sta ik versteld. In de lobby bevindt zich een café dat je 75 jaar geleden zou tegenkomen. Frank Sinatra draait zachtjes op de achtergrond. Een paar oude mannetje biljarten er vrolijk op los en de barkeeper had naar mijn mening aandelen in Advocaatjes met slagroom moeten nemen. Elke tafeltje gedekt met gebreide tafelkleedjes waaraan de hele buurt wordt besproken. Wie doet het met wie? Heb je al gehoord wat Kees heeft gedaan met zuster Jannie? En alweer die stomme Gerda die de bingo heeft gewonnen.

Geen partij voor deze tafel

Het duurt dan ook niet lang voordat mijn hulphond Joep en ik zijn gespot. We vallen toch wat uit de toon. Alhoewel ik ook rollend door het leven ga is mijn verschijning hier toch een uitzondering. De eerste tafel spreekt mij dan ook direct aan. “Meneer wat een gave oranje spaken, waar heeft u die gekocht?”, vraagt een dame op leeftijd. “Wat doet u hier eigenlijk?”, valt Henk haar in de rede. “Nou, ik ben op zoek naar een leuk huis voor mijn oma die aan het dementeren is”, vertel ik. Bij het uitspreken van deze zin, besef ik mij dat ik helemaal de mist in ga. “Oh, denk je dat wij dement zijn dan?”, valt de eerste dame naar mij uit. Shit, daar ga ik.

“Dementeren, nou das echt iets voor jou dan Henk”, antwoordt ze. “Dan is ze je de volgende morgen gelijk weer vergeten, lekker makkelijk”. De overige bewoners aan tafel beginnen te grinniken. “Die oma van jou, heeft die nog een mannetje?”, wil Henk weten. “De week heeft 7 dagen en de woensdag is namelijk nog vrij”. De bewoners gieren van het lachen. Nu pas realiseer ik mij dat ik geen partij ben voor deze tafel. Maar wat een gezelligheid.

Zelfgebakken koekje

Ik blijf nog even plakken, krijg een biertje en praat mee over wat er allemaal in het centrum gebeurt. Gisteren waren de gehaktballen overheerlijk, hebben ze met z’n allen meegezongen op André Hazes en is er een BN’er gespot op één van de gangen. “Wat vindt u dan van de gastvrijheid hier?”, vraag ik aan de tafel. Het is even stil. “Gastvrijheid is het zelfgebakken koekje wat wij bij de koffie krijgen”. “Ze zijn hier allemaal zo lief voor ons, al moeten wij soms wat langer wachten”. “Gisteren hebben wij met z’n allen mijn verjaardag gevierd, die was ik namelijk zelf helemaal vergeten”. En zo gaat het nog wel even door. Aan het einde van het gesprek word ik bedankt, het is zo leuk als er iemand van buiten komt kijken. Ik geef deze vice versa weer terug. Mijn dag is goed.

Ook al was het een mystery visit. Als de tijd komt, weet ik in ieder geval één plek waar mijn oma zich thuis zou voelen.

Niek van den Adel


Ook wij bezoeken regelmatig verpleeg- en verzorgingshuizen, maar dan om de bewoners te interviewen over hun ervaringen in het huis. Bekijk hier welke verpleeg- en verzorgingshuizen ons ZorgkaartNederland interviewteam in november bezoekt.

Wilt u uw bewoners ook een stem geven en met ons aan de slag gaan? Laat het ons weten via meten@patientenfederatie.nl.