Mevrouw staat ingeschreven in woonzorgcentum Archipel, dit is dicht in de buurt van kinderen en kleinkinderen, maar daar is een wachtlijst en het kan wel even duren eer mevrouw daar aan de beurt is. Ik heb met haar afgesproken haar wekelijks even te bellen, dit vindt ze heel fijn. Ik kan haar niet helpen eerder te laten plaatsen daar waar zij graag wil wonen, maar het wekelijks bellen voelt goed, dat is het enige wat ik voor haar kan doen, een luisterend oor bieden.
Net als ik het gesprek met haar heb beëindigd spreek ik een andere patiënte. Haar ouders zitten allebei in een verzorgingstehuis, ze heeft daar veel stress van omdat ze dingen ziet gebeuren die ze liever niet wil. Ik vertel haar dat ik de boeken van columnist Hugo Borst heb gelezen. Ik was nooit zo'n fan van Hugo Borst, maar hoe deze man omschrijft hoe de zorg van zijn demente moeder verloopt, dat is zo ontroerend, dat ik toen ik het boek aan het lezen was, het boek weg moest leggen omdat ik het zo intens verdrietig vond.
Regelmatig vraag ik mij af hoe het ouder worden moet voelen nu steeds meer mensen lang in hun eigen woning moeten blijven wonen, en er steeds meer zorg nodig is, en daar maak ik mij zorgen over...
