Regie of toch nie(t)

Háár wensenlijst

Het eerste gesprek met mijn longarts verliep heel prettig. Totdat ze begon over het aantal onderzoeken en testen dat ze bij mij wilde doen. Haar wensenlijst zag er als volgt uit: een pet-scan, bloedprikken en een bronchoscopie, dat is een onderzoek waarbij de arts met een flexibele slang met daarbovenop een camera, in de luchtwegen kijkt.  Bewust zeg ik ‘háár’ lijst, want voor de goede orde, die laatste daar had ik op voorhand al nachtmerries van. Maar de longarts stelde me gerust. Ik zou een roesje krijgen, waardoor ik minder van het onderzoek mee zou krijgen, hoewel het nog steeds niet echt leuk is. Ik vertrouwde haar.

Toch kwam ik van een koude kermis thuis. Want over een spray die achter in je keel moest worden gespoten, daarover had de longarts niets verteld. Deze spray was nodig om de kokhalsreflex uit te bannen. Daarvoor moest ik mijn tong uitsteken en een verpleegster zou die met duim en wijsvinger vasthouden, zodat zij gemakkelijk konden sprayen. Maar op één of andere manier joeg die spray mij het schrik om het lijf. Zoals een hert die in de koplampen van een auto kijkt, zo keek ik naar de spray die dichter en dichter bij kwam. Mijn vastgeklemde tong voelde als een worstelaar in een dwangbuis.

Vier pogingen waren er nodig, om de verpleegsters te doen beseffen dat dit geen zin had. Ze lieten de spray voor wat het was, en gaven mij het beloofde roesje. Iets waar ik bij binnenkomst direct om had gevraagd.

Professor over mijn lichaam

Dit voorval heeft mij één ding geleerd: ik moet voortaan beter mijn wensen en grenzen bewaken. Dat ik de regie over mijn lijf in handen moet houden. Artsen weten natuurlijk veel over het menselijk lichaam, maar ze zijn nog geen professor over mijn lichaam. Dat ben ik zelf. Zorgverleners erkennen dat ook, want toen ik de verpleegkundige terugbelde om de gang van zaken rond het onderzoek te bespreken, zei ze: “Mevrouw, u heeft helemaal gelijk. Het is uw lichaam en als u het niet wilt, dan mag u dat aangeven en doen we het niet of op een andere manier.”

Anja de Jong