Tijdsdruk

Ik heb hulp nodig bij wassen, aankleden, ontbijten en wondverzorging. De blaren en wonden die horen bij mijn ziekte pemphigus, kunnen overal op mijn lichaam ontstaan. En het verbinden is dan een hele klus voor zowel de verzorgenden als voor mij.

Gerommel aan mijn lijf

Meestal verloopt dat prima; het team doet haar uiterste best het gerommel aan mijn lijf zo gladjes mogelijk te laten verlopen. Een enkele keer is het me allemaal te veel en als ze dan ook nog pas rond lunchtijd komen opdagen ben ik niet zo aardig. Liggend in bed afwachten wanneer er iemand komt voelt machteloos, maakt boos. Als het me te lang duurt stap ik zelf maar uit bed, inclusief gewankel en valpartijen. In mezelf mopperend zet ik koffie.

Andere dagen, wanneer ik minder ziek ben, gaat het wat makkelijker om mijn schouders op te halen en begrip te hebben voor het late tijdstip.

Bij de beesten af

Laatst hoorde ik lekker vroeg de bel gaan, de wijkverpleegkundige kwam binnen maar voordat ze de trap naar boven nam volgde in de hal een heel gesprek. Verstaan kan ik dat niet, boven liggend, maar het klonk alsof een kind bestraffend werd toegesproken. Ik had medelijden met de meelopende stagiaire die kennelijk werd aangesproken op het één of ander.

Na een minuut of tien hoorde ik het koffiezetapparaat pruttelen en iemand de trap oplopen. Geen stagiair. Alleen de wijkverpleegkundige. Verbaasd vroeg ik naar haar stagiaire. Ze keek me meewarig aan. Ze had niemand bij zich.

En of ik in het vervolg aan mijn kater Misiu wil vragen of hij zo vriendelijk wil zijn de medicijnen met rust te laten. Ze was tien minuten bezig geweest om alle strips terug te vinden en in de goede doosjes te stoppen want Misiu had de tas van de apotheek leeggehaald, alles opengemaakt en door het hele huis neergelegd.

Tja, hoe komt het toch dat de wijkzorg zo laat is....