Van mens zomaar patiënt

Telefoontje

Op een maandagavond zat ik na het avondeten een quiz te kijken, mijn echtgenoot was in de keuken bezig en mijn dochter zat boven op haar kamer. De telefoon ging en ik nam op, het was mijn huisarts en het drong maar langzaam tot mij door wat de huisarts te vertellen had. Die morgen was ik naar het laboratorium geweest om bloed te laten prikken en een laborante had de huisarts gebeld met de mededeling dat mijn kalium gevaarlijk laag was. Ik moest gelijk naar het ziekenhuis om in ieder geval te laten bepalen of het kalium inderdaad zo laag was. De kans dat ik zou moeten blijven was groot. Ik pakte wat spulletjes en mijn man, mijn dochter en ik probeerden ons groot te houden.

Patiënt

Dan ben je ineens ‘patiënt’ en hiermee bedoel ik dat je bent overgeleverd aan het medische circuit en dat je de regie volledig kwijt bent.
Dat klinkt misschien heel negatief, maar zo ging het wel.
Om te beginnen moest ik naar een ziekenhuis met hartbewaking, want een laag kalium kan een hartstilstand veroorzaken. In het ziekenhuis dat mijn voorkeur had en waar ik bekend ben, was geen bed beschikbaar. Gelukkig was er wel een ander ziekenhuis met een bed in de buurt.

Afhankelijk

Op de spoedeisende hulp aangekomen werd ik direct aan allerlei apparatuur gelegd. Ik moest na verloop van tijd heel nodig plassen, maar ik mocht niet van het bed af. ‘Er komt zo iemand met een po.’ Vervolgens kwam er niemand en werd de drang steeds sterker.
Wel kwam er een arts om lichamelijk onderzoek te verrichten. Zij wilde mijn buik voelen, waarop ik zei dat mij dit niet verstandig leek. Zij heeft gezorgd dat er eindelijk iemand kwam, zodat ik kon plassen.
Na allerlei onderzoeken werd ik op de afdeling opgenomen, werd een infuus met kalium aangesloten en werd ik aan een hartkastje gelegd. Daar lig je dan.
Je kunt niet zelf naar toilet, je kunt je niet zelf wassen, alles moet je vragen. Je voelt je echt patiënt.
Eén ervaring vond ik achteraf wel bijzonder. Ik had een verpleegkundige gevraagd of ik een extra deken kon krijgen. Zij vergat het en ging naar huis.
De volgende avond had deze verpleegkundige weer dienst en zij kwam naar mij toe. Ze vertelde dat de nacht ervoor wakker was geworden van de kou en ze moest aan mij denken, want ze had zich gerealiseerd dat ze vergeten was mij een deken te geven.

Dubbel gevoel

Het was zwaar de regie kwijt te zijn, maar toch was er ook opluchting. Ik hoefde mezelf niet meer groot te houden. Ik was doodziek,  zo ziek zelfs dat weken later darmkanker geconstateerd werd. Dus van het ziekenhuis en het patiënt zijn was ik nog niet af.

Bea de Bruin