Wachtlijst-terreur: geduldig blijven of boos worden?

Maar toch schijnt het te helpen zegt men, als je iets gedaan wilt krijgen: pushen en functioneel boos worden. Een blog over “de wachtlijst”. 

“Je moet ze gewoon gaan stalken.”
“Iedere dag weer bellen. Mail ze plat. Ga er langs. Maak ze gek.”

Ik stond op de wachtlijst voor een neurostimulator. Een soort pacemaker, die eenmaal geïmplementeerd, helpt om pijnprikkels te blokkeren. En daarvan had ik er iets te veel in lijf en hersenen, dus een blokkade was...meer dan welkom.

Duur 'dingetje', zo'n neurostimulator

Op mijn vraag naar de kosten antwoordde de neuroloog: “zo rond de 30.000 euro, afhankelijk van wat je meerekent.” Ik snapte de strenge screening direct beter.

Mijn eerdere FBSS diagnose ('Failed Back Surgery Syndrom') bleek een van de weinige diagnoses om voor vergoeding in aanmerking te komen. Geluk bij een ongeluk.

Welkom op de wachtlijst

Ik was er al voor gewaarschuwd. “Hou rekening met een lange wachtlijst Koert” was de boodschap van diezelfde neuroloog. “We zien het graag anders, maar tja: dure trajecten, dus gelimiteerde aantallen.”

Daarna was het wachten op verdere communicatie vanuit de pijnpoli. Als patiënt wil je weten waar je aan toe bent. Dus die weken wachten op de eerste planningsboodschap duurde lang. Stiekem hoop je dat het meevalt.

“Hou rekening met een jaar, soms iets meer, soms ietsje minder. Maar dan heb je een goede indicatie.” De boodschap werd heel zakelijk gebracht. Een jaar! Nóg eens 365 dagen met stevige pijn. Ik had me van alles voorgesteld bij 'lange wachtlijst', maar niet...een vol jaar. 

Bekijk de actuele wachttijden bij verschillende ziekenhuizen en klinieken.

Niet de eerste wachtlijst

Er was al een aantal jaren aan vooraf gegaan van wanhopig zoeken naar dé oplossing. Ik had al zo verschrikkelijk veel uitgeprobeerd aan medische en aanvullende behandelingen. Alles om van die dagelijkse pijn af te komen. Behandelingen met eigen wachtlijsten, bijvoorbeeld die voor een 'medisch psycholoog'. Wachtlijsten van enkele weken tot meerdere maanden.

En dan lag er nu iets dat in ieder geval voor wat pijnvermindering moest gaan zorgen binnen handbereik. Maar toch ook weer niet.

Word een wachtlijst-'terrorist'!

Toen ik in mijn omgeving ging delen dat het nog een jaar ging duren, leefde iedereen met me mee. Langzaamaan kwamen ook de -goedbedoelde- adviezen over hoe ik 'de wachtlijst te lijf moest gaan'.

Stalken, plat bellen, vervelend nee BOOS worden. Ze moesten daar bij die pijnpoli zó genoeg van me krijgen dat ze meneer Hommel een flink aantal plaatsen hoger zouden zetten. Om 'van 'm af te zijn'. 

Mensen informeerden keer op keer of ik al had weten voor te dringen. “Nee, nog niet.” Dan was ik vast niet boos genoeg geweest... 

Voordringen: not my 'cup of tea'

Functioneel boos worden, stalken, pushen...het voelt voor mij allemaal tegennatuurlijk. Was ík dan belangrijker dan die mensen die vóór mij op de lijst stonden? Die wilden toch net zo hard een neurostimulator? 'Het is ieder voor zich hoor, ga nu maar eens voor jezelf' kreeg ik dan uit mijn omgeving terug.

Uiteindelijk begon ik toch maar te bellen. Want ja, ik wilde écht minder pijn voelen. En ja, ik was superflexibel in dagen, tijden...als het moest stond ik er binnen een uur, mocht iemand lastminute uitvallen. De eerste paar keer bleven ze vriendelijk, maar de toon werd na verloop van belletjes en mailtjes wat minder aangenaam. 'Volhouden hoor', zei mijn netwerk.

Niet helpend, wel belastend

Uiteindelijk ben ik ermee gestopt. Het schoot niets op. Ik won er geen millimeter op de wachtlijst mee. En ík was diegene die na de operatie nog vele malen terug moest komen bij diezelfde pijnpoli. Ik wilde de relatie zo goed mogelijk houden, voor de toekomst.

Ik denk ook niet dat het positief werkt. Dat het eerder tégen je kan werken, ze je juist NIET gaan bellen mocht er een gaatje in de planning vallen. Omdat het je dan niet gegund wordt. Daarbij: het belast de zorg onnodig. Want als iedereen hetzelfde doet...hoeveel extra communicatie levert dat op voor die toch al overbelaste zorgmedewerkers?

Maar vooral: dat stalken en pushen, het past gewoon niet bij me.

<<Tring tring>>: de wachtlijst belt

Een overbekend 013 nummer belt me, onverwacht.

“Met Koert”.

“Dag meneer Hommel, met de pijnpoli. Ik heb goed nieuws. U heeft er lang op moeten wachten, we snappen dat dat vreselijk is geweest, maar er is nu een datum. 3 Mei staat u ingepland. Duurt nog even, maar dan weet u waar u aan toe bent. Fijn hè? De brief volgt, maar ik dacht ik laat het u meteen weten.”

Kijk. Die medewerkster communiceert invoelend. Dat het dan nog 3 maanden duurt, en ik inderdaad daarmee het jaar ruim heb volgemaakt, voelt opeens toch net iets minder zwaar. Ik heb een datum!

Nu nog aan mijn oudste dochter uitleggen dat papa PRECIES op haar negende verjaardag wordt geopereerd... 

Mijn wachtlijst-tips

Voor de patiënt

• Vraag altijd naar meer informatie over de wachtlijst. Waarom is deze er? Heeft het zin soms te bellen?
• Verplaats je eens in de zorgmedewerker aan de andere kant van de balie of achter de telefoon. Voel je -bijvoorbeeld uit frustratie- woede opkomen? Benoem je gevoel en maak het niet persoonlijk. Deze collega is de boodschapper en kan er ongetwijfeld weinig aan doen.
• Vertel de mensen om je heen hoe jíj wilt omgaan met deze wachtlijst. Stalken en boos worden? Rustig afwachten? Soms eens vragen? Er is niet één goede manier. Kies wat het beste past bij wie je bent. Je mag natuurlijk ook vertellen dat je geen behoefte hebt aan tips en adviezen, hoe goed bedoeld ook. 

Voor de zorgprofessional

• Toon empathie bij het eerste bericht over de lengte van de wachtlijst. Verplaats je in die individuele patiënt, want hij of zij hoort voor het eerst dat het een jaar gaat duren. Ook al deel jij die boodschap dagelijks: voor een patiënt is het een schok, ondanks het voorbereidend werk van de neuroloog.
• Maak het proces van planning inzichtelijk voor iedereen. Werk met een nummersysteem. Maak duidelijk op welke plek je staat op de wachtlijst, hoeveel mensen er nog voor jou zijn. En tot waar al ingepland is.
• Maak vanaf begin af aan duidelijk “zo werkt onze wachtlijst”. Leg goed schriftelijk uit wáárom er een wachtlijst is en maak voor patiënt -en diens netwerk- duidelijk dat pushen géén zin heeft. Dan hoef je ook niet te denken 'wat nou als al die andere mensen wél stalken en er mee opschieten'.
  
  

Meer over wachttijden in de zorg

Hoe snel kan je bij een ziekenhuis of kliniek terecht? Dat verschilt. 

Je ziet hier een schatting van de wachttijden. De cijfers worden dagelijks vernieuwd. De daadwerkelijke wachttijden kunnen afwijken. Vraag dit altijd na bij het ziekenhuis of de kliniek