Wat is er met me aan de hand?

Hij geeft me een hand en vraagt me hoe het gaat. Happend naar adem probeer ik antwoord te geven. ‘Het gaat wel’, raspt mijn stem. Hij kijkt nog bezorgder dan toen hij binnen kwam. Misschien dat alle artsen altijd een diepe denkfrons hebben, maar deze man is kampioen bezorgd kijken en ik word er niet geruster op. Nu gaan we het krijgen denk ik nog.

Ik wilde dat mijn man er was. Of mijn moeder. Iemand?

Hoe meer ik in paniek raak hoe benauwder ik word. Nog een keer die herhaling in mijn hoofd: ‘Wat is er met me aan de hand?’

‘Als het zou gaan, zegt de arts, dan zou je hier niet liggen.’ Hij glimlacht en knipoogt naar me. ‘Ik ga je eerst even onderzoeken.’ Hij vraagt wat mijn klachten zijn en ik merk dat ik geïrriteerd raak, want ik heb het al zo vaak herhaald de afgelopen 48 uur, dat ik het gevoel heb niet serieus te worden genomen. Het blijkt routine te zijn.
‘Buikpijn, en net toen ik op de wc zat, spoot het bloed er uit’, zeg ik zachtjes. ‘Daarnaast heb ik het heel erg benauwd, alsof er een stoeptegel op mijn borst drukt’, zeg ik.
 
De arts duwt op een knopje, zodat het bed hoger komt te staan en begint aan zijn onderzoek. Eerst duwt hij hard in mijn darmen. Ik bijt zowat mijn tong af, zo’n pijn doet het. ‘Hoe vaak moet je naar de wc’, vraagt hij? ‘Ik ben de tel kwijtgeraakt’, antwoord ik, ‘maar vooral ‘s nachts is het erg. Ik slaap dan niet’. Hij knikt en ik wacht af.
 
‘We hebben inmiddels ook de uitslagen van de coloscopie’, zegt hij. ‘En je hebt colitis ulcerosa.’ Ik heb geen idee wat het is, maar het klinkt ernstig. ‘De verpleegkundige komt straks bij je om je uit te leggen wat het is. Voor de behandeling gaan we verder met de prednison-infusen, want het lijkt er op dat je er oraal niet op reageert. Daarna moeten we gaan nadenken over onderhoudsmedicatie.’

Evalie Cecchini-Bonestroo

Volgende keer: Evalie maakt een moeilijke keuze.
 
Dit blog is eerder verschenen op www.ccuvn.nl.