Zelfstandigheid, ook op hoge leeftijd

Tijdens een tandartsconsult verwees de tandarts haar voor een vervolgbehandeling naar de kaakchirurg in het ziekenhuis. Daar was ze niet blij mee. Bij een eerdere behandeling kwam de kaakchirurg naar de praktijk van haar tandarts, wat ze erg handig vond. Zij vroeg of dit nu ook kon. Vanwege haar slechte zicht moet zij namelijk voor een afspraak in het ziekenhuis iemand regelen die haar kan rijden en de hele tijd bij haar blijft. De tandarts legde haar uit dat men de regels had veranderd en dat zij met haar leeftijd en medicatie alleen nog maar in het ziekenhuis behandeld mocht worden. Zucht, daar moest ze zich bij neerleggen. Maar ze zei nadrukkelijk: “De nacontrole vindt dan wel hier plaats!”

De behandeling is goed verlopen en na afloop zei de kaakchirurg: “De nacontrole kan door uw tandarts plaatsvinden”. Ze hebben dus naar haar geluisterd, waar ze heel blij mee was.

Zonder hulp op stap

Zelfstandigheid is voor veel mensen van groot belang. Dat uit zich bijvoorbeeld in het, waar mogelijk, zonder hulp op stap gaan. Een bezoek aan een ziekenhuis is voor mijn kennis echt een ramp. Ze komt dan wel lopend binnen, maar ziet absoluut niet waar ze heen moet. Ze heeft dan continu een begeleider nodig en dat wil ze niet als het niet strikt noodzakelijk is. Zorgverleners zouden zich bij hun verwijsadviezen in zo iemand kunnen verplaatsen en meedenken over wat voor hen het prettigst en minst belastend is.

Zelfstandigheid uit zich ook in het zelf willen meedenken en meebeslissen over diagnose en therapie. Dat is ook niet gebonden aan leeftijd. Een hogere leeftijd leidt bij een aantal zorgverleners nog wel eens automatisch tot een betuttelende houding. Ze denken dan: ‘Deze mijnheer of mevrouw zal het wel niet allemaal meer zo goed begrijpen…”  Ik ben nu 68 en ervaar het ook regelmatig. Mijn geboortejaar leidt automatisch tot vooroordelen. Mijn kennis van 94 merkt dat nog vaker. Zij laat dan netjes maar duidelijk merken dat ze dit niet prettig vindt. Ik volg haar voorbeeld.  

Lastig of juist prettig?

Op sommige zorgprofessionals kunnen deze mensen als lastig overkomen. Ik zou zeggen: wat fijn dat deze mensen zelf aangeven hoe ze het willen! Stelt u zich eens voor dat u zelf ouder bent en mentaal zeer helder. U wilt dan toch ook als volwassene worden aangesproken? 

Noks Nauta