Zorgen zonder oordeel

Vrijwilligers in de terminale zorg thuis en de aanvragers van deze zorg worden door de coördinatoren zoveel mogelijk bij elkaar gezocht op belangstelling en achtergrond.
Dit hier is wat je noemt een geslaagde match.

Naderende dood

We hebben direct een klik en praten over alles behalve de naderende dood. Ik lees haar voor uit een streekroman met grote letters. We bespreken het plezier van goed gemaakte kleding en de droefenis van industrieel vervaardigde maaltijden.

Terwijl de weken voortkabbelen, gaat ze langzaam achteruit en dat zien we beiden. Het opstaan uit de stoel gaat moeizamer en het loopje naar het toilet verraadt haar toenemende instabiliteit. Onze gesprekken blijven gaan over de vogels op het balkon en de ongebruikelijk natte lente.

Wat moet ze met mijn oordeel?

Tot ze me op een morgen met een snelle blik aankijkt en zegt: “Ik ben een zondig mens en zo bang om dood te gaan. Ik kom niet in de hemel. Mijn man was een goed mens. Hij is daar vast wel en dus zien we elkaar nooit meer terug.”

Zoals ik al zei: dezelfde nestgeur, dezelfde achtergrond. Ik ga al jaren niet meer naar de kerk, maar herken onmiddellijk de redenering - en ben het er hartgrondig mee oneens.
Maar ja, wat moet ze met mijn mening? Of, eerlijker gezegd, wat moet ze met mijn oordeel?

Wat we delen

‘Respect voor ieders geloof’ is soms echt makkelijker gezegd dan gedaan. Zo’n lieve, geliefde en zachte vrouw noemt zichzelf in alle oprechtheid zondig. Vanuit haar achtergrond begrijpelijk, maar alles in mij raast en tiert als ik het haar hoor zeggen. Als ik de angst in haar ogen zie.

Na even stil te zijn geweest, citeer ik uit Romeinen 8:
‘want ik ben verzekerd
dat noch dood, noch leven
noch engelen, noch machten,
noch heden, noch toekomst,
noch krachten,
noch hoogte, noch diepte
noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden
van de liefde Gods’

Mijn antwoord vind ik in wat we delen, niet in wat ons scheidt.

Ciska Rippen (@CiskaRippen)