Wassen, plassen en verkassen

Dat douchen in het IC-bed is een typische gewaarwording. Na vijf dagen narcose ben ik verdwaasd. Ik zie niet goed door de spierverslappers en dat praten tussendoor vind ik vermoeiend. Maar de verpleegkundigen vinden het nodig mij op te frissen in luid gekwebbel. “Jouw naam hoor je niet zo vaak. Ik heb een dochter die even oud is, maar die heet Femke. En jouw dochter heet toch ook zo?” vertelt ze tegen mij en haar collega. “Ja, dat heb je met namen. Op een bepaalde tijd en in een bepaalde streek draagt iedereen ongeveer dezelfde naam. Maar jij dus niet.”

Dat douchen is één ding. Plassen is een heel ander verhaal. Voordat ik naar de IC moet, moest ik plassen. Maar naar de wc lopen. Wát een eind. De tien stappen voelen als een marathon. Voordat ik kan vragen om hulp word ik naar de IC gebracht “omdat daar een machine jou gaat helpen ademen”.
Terwijl ik daar puffend allerlei vragen beantwoord en mijn familie mijn handen streelt, voel ik de drang oplopen. Vragen dan maar. “Leuk dit allemaal, maar ik moet ook gewoon plassen.” Ik krijg een koude ijzeren schaal onder mijn billen geschoven. Na twee minuten komt iedereen terug, zet de verpleegkundige de schaal in een mega-vaatwasser en gaat verder alsof er niets gebeurd is. “Wat is je geboortedatum?”

Twee dagen na de douche mag ik naar de longafdeling. In het kleine privé-stukje op de IC komt een tweede bed te staan. Ik word gedraaid en kom te liggen op een hard plastic plaat. “1-2-3- en go!” Ineens vlieg ik naar het nieuwe bed. De plaat gaat weg, ik word losgekoppeld van de apparaten en ik krijg een extra deken over mij heen. “Kom, we gaan.” De verpleegkundige rijdt mij met allerlei bochten de IC uit en ik kom op een koude kale gang. Voor mijn gevoel vlieg ik door de gangen. Abrupt staat ze stil: “Dit is je nieuwe kamergenoot”. Een magere vrouw met een slang in haar neus zwaait naar me. Ik ben verkast.

Gelukkig hoefde ik het allemaal niet zelf te doen.