Zelf de touwtjes in handen houden na een operatie

Praktische outfits

Ik wist al dat ik broeken met elastiek, loszittende kleding (geen BH), en schoenen met klittenband zou klaarleggen. Maar hoe zou ik sokken aantrekken? Deze ingreep zou plaatsvinden in februari; de vorige keren waren in april en mei. Ik had toen minder kleren aan en zeker geen panty. Merkwaardig trouwens dat het ziekenhuis geen lijstje met dit soort tips meegeeft. Er staat met name in wat je niet mag doen na de operatie…

Een onverwachte tip

Ik had bedacht om allerlei eten te gaan invriezen in kleine porties en in zakjes. Want het openmaken van een doosje gaat niet lukken. Ik had al plastic bekers, bakjes en borden, want met één hand kan ik geen gewoon bord dragen. En verder? Ik besloot naar de winkel met medische hulpmiddelen te gaan. Ik hoopte daar wat extra advies te krijgen. De medewerkster kon alleen bedenken dat ik een sok-aantrekker zou kunnen gebruiken. Voor 7 euro besloot ik die mee te nemen al had ik mijn twijfels bij de effectiviteit.

Thuis gekomen ging ik alvast wat oefenen. Het was een heel gedoe om dat met alleen een linkerhand te doen. Ik moest het stuk plastic ombuigen onder mijn linkerarm, met dezelfde hand de sok erover heen trekken. Dan op de grond zetten, voet erin en het hele ding aan het koord omhoog trekken. Het idee was goed. Maar het werkte matig. Er zat een zwart dingetje op, een antisliprondje, zodat de sok erop zou blijven bij het aantrekken, maar na het eerste gebruik zat dat al los. Ik kon het er weer op plakken, maar dan liet het meteen weer los. Ik baalde en vroeg me af wat te doen.

Het zwarte dingetje

In mijn frustratie besloot ik weer langs de winkel te gaan. Er was nu een andere medewerkster, die zelf een duimbrace droeg. Dat gaf vertrouwen, zij kon het wellicht beter meevoelen. Ik vertelde mijn verhaal en dat het me niet om die 7 euro ging maar dat ik iets wilde dat werkte. Ze zei: gaat u zitten en laat het zien. Nu had ik toevallig strakke kniekousen onder mijn broek aan en dat werkte sowieso niet. Toen zei ze: mag ik het eens proberen? Ze deed het voor en meteen lag het zwarte dingetje op de grond. “Vergeet u het zwarte dingetje” zei ze, “dat is nergens voor nodig. Vroeger zat het er ook niet op, het werkt ook zonder.” OK, die was binnen.

Haar poging om de sok met één hand aan te trekken, kostte veel tijd. Samen moesten we er ook wel om lachen, lotgenotengevoel. Het lukte haar uiteindelijk met tijd en geduld wel. Ze zei: “Misschien wilt u wel te veel… Ga in elk geval eerst ontbijten voordat u zich gaat aankleden. Neem de tijd ervoor. U kunt ook rustig naar de geraniums kijken.” Tja zulke wijze woorden, daar kon ik niet omheen. “En u kunt ook een goed boek gaan lezen”, zei ze er achteraan. Ik voelde me mentaal gesteund door deze vrouw. 

Handzame hulp

Ik nam de sok-aantrekker weer mee naar huis, legde die bij mijn klittenbandschoenen en zocht er oude, wat uitgelubberde sokken bij. Zo moest het dan maar. Wat zo’n zwart dingetje al niet teweeg kan brengen. 

Zouden de mensen die handoperaties doen, de praktische implicaties voor patiënten wel zien? Kunnen ze wellicht de dingen die ik allemaal zelf moet uitvinden, in een handzame folder zetten?

Noks Nauta schrijft regelmatig voor ZorgkaartNederland, bijvoorbeeld over haar ervaring met dubbel carpaal tunnelsyndroom.