Blogs over Dementie
Lees en discussieer mee over patiëntervaringen en kwaliteit van de zorg
25 artikelen
Leugentje om bestwil?
11 juli 2019 Laura Hulsbosch
De waarheid…in principe ben ik daar altijd vóór. Eerlijkheid is -ook naar mensen met dementie - enorm belangrijk. Wanneer je al niet meer op je eigen geheugen, je eigen hoofd kunt vertrouwen en afhankelijk bent van iemand die dat wél kan, dan wil je ook dat diegene eerlijk is. Ook al is de waarheid hard. Toch? In het verpleeghuis moeten we soms creatieve wegen zoeken om eerlijk te blijven.
Moedertaal in de zorg
12 juli 2018 Ben Tekstschrijver
Vrijdag komt de casemanager. De casemanager? Mijn moeder is vergeetachtig. Erg vergeetachtig. Ze is 86 jaar en nog zo gezond als een vis, maar een harteloze hengelaar vist haar vijver van herinneringen langzaam leeg. Ze woont nog zelfstandig, maar dat is een broos bestaan. Daarom komt deze week de casemanager op bezoek.
Geluksmomentjes met het wichtelmannetje
24 mei 2018 Ben Tekstschrijver
Ineens staan ze daar, drie piepkleine kuikens, op de tafel in de huiskamer van het zorgcentrum. Een briljant idee van de verzorgster. Mijn moeder drukt een van de donzige beestjes zacht tegen haar wang. Ze sluit haar ogen in een moment van gelukzaligheid.
Luiers
7 december 2016 Sybren Kalkman
‘Een luier in het verpleeghuis - soms moet ‘t’. Dat was de kop in de krant. De ophef ontstond nadat familie klaagde over een ‘plascontract’: een vrouw zou volgens het zorgplan maar drie keer per dag naar het toilet mogen. Het verweer van het verpleeghuis was dat sommige bejaarden ‘iedere tien minuten’ naar het toilet wilden. Oliedom natuurlijk, want tussen ‘iedere tien minuten’ en ‘drie keer per dag’ zit een wereld van verschil voor het ideale compromis. De woordvoerder van het huis kwam er mooi weg mee. Dus ook nog eens oerzwakke journalistiek.
Nu eindigt haar leven op een gesloten afdeling van een verpleeghuis
25 augustus 2016 Johan Carbo
Vandaag 25 augustus vieren we dat er in de Pacific een einde kwam aan het bestaan van de jappenkampen voor vrouwen en meisjes. Vandaag gaat hier thuis weer de vlag uit. Zondag de officiële herdenking op Bronbeek in Arnhem. Ook dan vlaggen we. Mijn onmisbare Ellen, met parkinson en dementie tot mijn hopeloze frustratie veroordeeld tot een verpleeghuis, gaat hopelijk mee. Anders dan in 2014, tot dusver de laatste keer dat ik de herdenkingsceremonie bezocht. Ik was alleen, en ik voelde me ook alleen, moederziel alleen zelfs, maar het was goed zo. Toen niet durven hopen en dromen dat Ellen er twee jaar later nog altijd zou zijn. Ik vond mijn dagboekaantekeningen van 25 augustus 2014. Het verslag van toen. Alle herinneringen kwamen weer boven.
Open brief aan de nieuwe verpleeghuisdirectrice
18 augustus 2016 Johan Carbo
Mevrouw, een hartenkreet,
Bij een tapbiertje doet de puntenslijper zijn werk
11 augustus 2016 Johan Carbo
Ze trof op haar ronde door het verpleeghuis een bewoonster aan onder drie dekens bij een buitentemperatuur die dag van 30 graden - ja u leest het goed, onder drie dekens juist toen we die paar snikhete tropische julidagen beleefden. En toen? - vroeg ik onnozel. ‘Die arme ziel was natuurlijk drijfnat. Het goeie mens zwom haar bed uit. Dit komt vaker voor in de Nederlandse verpleeghuizen. Het is gewoon stompzinnig je hersens niet gebruiken.’
De waarheid
9 augustus 2016 Johan Jong
‘Goedemorgen Broeder, hoe laat ga ik naar huis toe?’ ‘Mevrouw Klein, u bent al thuis, u woont hier.’ ‘Oh ja broeder, dat is ook zo. Goedemorgen Broeder, hoe laat ga ik naar huis toe?’ ‘Goedemorgen mevrouw Klein, uw zoon komt u vanavond na het eten ophalen om u naar huis te brengen.’ ‘Dank u wel broeder, dan ga ik nu eerst even boodschappen doen voor het avondeten.’
Intouchables in Utrecht
4 augustus 2016 Johan Carbo
De lift omhoog in heel zijn eenvoudige stille symboliek. Terug in het verpleeghuis van de vele dagelijkse uurtjes thuis of bij goede vrienden. De dagelijkse prikkels en gezonde buitenlucht houden Ellen in conditie en bij de les.
De Marlene Dietrich van ons verpleeghuis
21 juli 2016 Johan Carbo
‘Hoe komt u toch aan zo’n mooie vrouw?’, vroeg de dementerende met haar tandeloze mondje laatst guitig tijdens de aspergemaaltijd in ons verpleeghuis. Ze zat recht tegenover mij en keek me met ondeugende glinsterogen aan. ‘Nou, vertel me dat eens’. ‘Maar mevrouw Van Loenhout, vraagt u zich niet af hoe Ellen aan mij kwam?’ ‘Nee, dat hoef ik niet te weten’. Een paar seconden later was ze afgeleid door een vork met aardappelpuree die begeleidster Agnes haar voorhield. Ik probeerde nog: of ze ook mij geen knapperd vond. Maar ik legde het genadeloos af tegen de aardappelpuree.
Hulp bij kiezen
Hulp bij kiezen
Start de keuzehulpKies zorg met een keuzehulp
Beantwoord de vragen in de keuzehulp en vind de best passende zorgaanbieder.
Start de keuzehulp