Blogs - Dementie

Dementie

Synoniemen: dement, dementerend, dementieel syndroom

Hieronder leest u in het kort wat de aandoening inhoudt. Wij geven u tips om een behandelaar en behandeling te kiezen die het beste bij u passen. Daarnaast vindt u informatie waar u als patiënt iets aan kunt hebben. Deze informatie is vaak gemaakt in samenwerking met Patiëntenfederatie Nederland en patiëntenorganisaties.

Overzicht

Artikelen

Blogs

Waarderingen

Zorgaanbieders

Overzicht van alle blogs over Dementie

Leugentje om bestwil?

11 juli 2019 Laura Hulsbosch

De waarheid…in principe ben ik daar altijd vóór. Eerlijkheid is -ook naar mensen met dementie - enorm belangrijk. Wanneer je al niet meer op je eigen geheugen, je eigen hoofd kunt vertrouwen en afhankelijk bent van iemand die dat wél kan, dan wil je ook dat diegene eerlijk is. Ook al is de waarheid hard. Toch? In het verpleeghuis moeten we soms creatieve wegen zoeken om eerlijk te blijven.

Moedertaal in de zorg

12 juli 2018 Ben Tekstschrijver

Vrijdag komt de casemanager. De casemanager? Mijn moeder is vergeetachtig. Erg vergeetachtig. Ze is 86 jaar en nog zo gezond als een vis, maar een harteloze hengelaar vist haar vijver van herinneringen langzaam leeg. Ze woont nog zelfstandig, maar dat is een broos bestaan. Daarom komt deze week de casemanager op bezoek.

Geluksmomentjes met het wichtelmannetje

24 mei 2018 Ben Tekstschrijver

Ineens staan ze daar, drie piepkleine kuikens, op de tafel in de huiskamer van het zorgcentrum. Een briljant idee van de verzorgster. Mijn moeder drukt een van de donzige beestjes zacht tegen haar wang. Ze sluit haar ogen in een moment van gelukzaligheid.

Luiers

7 december 2016 Sybren Kalkman

‘Een luier in het verpleeghuis - soms moet ‘t’. Dat was de kop in de krant. De ophef ontstond nadat familie klaagde over een ‘plascontract’: een vrouw zou volgens het zorgplan maar drie keer per dag naar het toilet mogen. Het verweer van het verpleeghuis was dat sommige bejaarden ‘iedere tien minuten’ naar het toilet wilden. Oliedom natuurlijk, want tussen ‘iedere tien minuten’ en ‘drie keer per dag’ zit een wereld van verschil voor het ideale compromis. De woordvoerder van het huis kwam er mooi weg mee. Dus ook nog eens oerzwakke journalistiek.

Nu eindigt haar leven op een gesloten afdeling van een verpleeghuis

25 augustus 2016 Johan Carbo

Vandaag 25 augustus vieren we dat er in de Pacific een einde kwam aan het bestaan van de jappenkampen voor vrouwen en meisjes. Vandaag gaat hier thuis weer de vlag uit. Zondag de officiële herdenking op Bronbeek in Arnhem. Ook dan vlaggen we. Mijn onmisbare Ellen, met parkinson en dementie tot mijn hopeloze frustratie veroordeeld tot een verpleeghuis, gaat hopelijk mee. Anders dan in 2014, tot dusver de laatste keer dat ik de herdenkingsceremonie bezocht. Ik was alleen, en ik voelde me ook alleen, moederziel alleen zelfs, maar het was goed zo. Toen niet durven hopen en dromen dat Ellen er twee jaar later nog altijd zou zijn. Ik vond mijn dagboekaantekeningen van 25 augustus 2014. Het verslag van toen. Alle herinneringen kwamen weer boven.

Open brief aan de nieuwe verpleeghuisdirectrice

18 augustus 2016 Johan Carbo

Mevrouw, een hartenkreet,

Bij een tapbiertje doet de puntenslijper zijn werk

11 augustus 2016 Johan Carbo

Ze trof op haar ronde door het verpleeghuis een bewoonster aan onder drie dekens bij een buitentemperatuur die dag van 30 graden - ja u leest het goed, onder drie dekens juist toen we die paar snikhete tropische julidagen beleefden. En toen? - vroeg ik onnozel. ‘Die arme ziel was natuurlijk drijfnat. Het goeie mens zwom haar bed uit. Dit komt vaker voor in de Nederlandse verpleeghuizen. Het is gewoon stompzinnig je hersens niet gebruiken.’

De waarheid

9 augustus 2016 Johan Jong

‘Goedemorgen Broeder, hoe laat ga ik naar huis toe?’ ‘Mevrouw Klein, u bent al thuis, u woont hier.’ ‘Oh ja broeder, dat is ook zo. Goedemorgen Broeder, hoe laat ga ik naar huis toe?’ ‘Goedemorgen mevrouw Klein, uw zoon komt u vanavond na het eten ophalen om u naar huis te brengen.’ ‘Dank u wel broeder, dan ga ik nu eerst even boodschappen doen voor het avondeten.’

Intouchables in Utrecht

4 augustus 2016 Johan Carbo

De lift omhoog in heel zijn eenvoudige stille symboliek. Terug in het verpleeghuis van de vele dagelijkse uurtjes thuis of bij goede vrienden. De dagelijkse prikkels en gezonde buitenlucht houden Ellen in conditie en bij de les.

De Marlene Dietrich van ons verpleeghuis

21 juli 2016 Johan Carbo

‘Hoe komt u toch aan zo’n mooie vrouw?’, vroeg de dementerende met haar tandeloze mondje laatst guitig tijdens de aspergemaaltijd in ons verpleeghuis. Ze zat recht tegenover mij en keek me met ondeugende glinsterogen aan. ‘Nou, vertel me dat eens’. ‘Maar mevrouw Van Loenhout, vraagt u zich niet af hoe Ellen aan mij kwam?’ ‘Nee, dat hoef ik niet te weten’. Een paar seconden later was ze afgeleid door een vork met aardappelpuree die begeleidster Agnes haar voorhield. Ik probeerde nog: of ze ook mij geen knapperd vond. Maar ik legde het genadeloos af tegen de aardappelpuree.

Blije geiten vervelen stierlijk

30 juni 2016 Johan Carbo

Ergerlijk al die personeelsbladen en interne magazines die zo schaamteloos aan zelfbevlekking doen en waarvoor zo onnodig veel bomen worden gekapt. Gaf ooit eens les aan een redactieteam van een politieregio. Na enkele sessies zette zich ook een voor mij totaal onbekende mevrouw aan tafel. Of ze ook tot de makers van het magazine behoorde die via scholing verwoede pogingen deden zich wat minder als blije geiten te gaan gedragen? Mevrouw kwam terug van zwangerschapsverlof. Of ze onze verrichtingen ondertussen ademloos had gevolgd?

Volledig gevangen in hun eigen lichaam

23 juni 2016 Johan Carbo

Ik werd in Kerkrade weer een ervaring rijker in het verdrietige besef van de draagwijdte van parkinson en alles wat die verraderlijke aandoening nog verder teweeg kan brengen. Ik zag er de ziekte van Parkinson in zijn nog betrekkelijk vriendelijke gedaante. Maar ook in zijn wrede, rauwe en mensonterende context. Mijn echtgenote Ellen, eveneens getroffen door parkinson, was mee. Terug naar huis zat ze dromerig naast me. Maar ze was behoorlijk goed geweest. Ze had genoeg prikkels gehad. Ik vroeg of ze nog van me hield. ‘Hartstikke’, fluisterde ze half binnensmonds. Dát wilde ik horen. Dat had ik nou nét even nodig. Mijn lief die nog steeds hartstikke veel van me hield. Ze kneep erbij in mijn hand. Het was als manna. Een parkinsonpatiënt kan nog heel dichtbij zijn. Je verkijkt je daar gemakkelijk op. Kerkrade had pijn gedaan, en ook weer niet. Beelden die nimmer meer zullen vervagen. Ik zag de ziekte van Parkinson in heel zijn verscheidenheid en meest uiteenlopende gedaanten. En ik wist het: de titel van mijn verslag zou worden: Volledig gevangen in hun eigen lichaam. Ik bezag Ellen van opzij en herinnerde me wat ze eens had gepreveld: ‘Ik voel me een stakker Jopie’.

Mantelzorgers meer dan een appendix

16 juni 2016 Johan Carbo

Graag bracht ik deze week aan de verpleegzorg de uitgebreide complimenten over van de mondhygiëniste van mijn echtgenote. Het kon niet anders of er was in het verpleeghuis ruime aandacht besteed aan het dagelijkse tandenpoetsen. ‘Blijf haar gebit in de gaten houden’, was het steeds, de medici bleven het zeggen, ‘want ontstekingen zijn bij mensen met een hersenaandoening funest’. Complimenten dus voor de gebitsverzorging in het verpleeghuis. Zoals dat ook een schouderklopje verdiende (en glunderen oogstte) door met een ander matras een begin van doorliggen bij Ellen aan te pakken. Jammer dat het luchtkussen niet op twee personen is berekend. Het ontlokte bij Ellen de opmerking dat ze het leven met het nieuwe matras ineens ‘niet zo spannend’ meer vond. Onderschat mijn dementerende liefste niet! Ze kan nog altijd heel snedig uit de hoek komen.

Verzorgers in de verpleeghuizen, sta op!

9 juni 2016 Johan Carbo

Afgelopen zondag haalde ik mijn vrouw om half elf ’s morgens in het verpleeghuis op voor naar huis. Ze zou er tot half acht ’s avonds blijven. Ik maakte met de verzorgers de afspraak dat ik alleen even om half vier ’s middags zou terugkomen voor een verschoning. Hetgeen ook gebeurde. De incontinentiemat werd losgemaakt en weer net zo ‘dichtgeklapt’. Niet nodig nog, niet te nat nog, het kon nog wel even voort. Dit echoot nog steeds na. Ik voelde me geroepen dinsdag met deze ervaring te beginnen tijdens mijn toespraak op het congres van psychologen in de ouderenzorg. Ik zei tegen de zaal, me nog altijd een vulkaan vol pijn te voelen. En daar is geen woord van overdreven. Van half 11 ’s morgens tot half acht ’s avonds één en dezelfde mat? Nieuw beleid. Kostenbesparing. Er moest op het incontinentiemateriaal bezuinigd worden. Dagelijks werd er te veel gebruikt. De zorgcalculators hadden hun slag weer geslagen. Konden wij onverrichter zake terug naar huis? Oh ja? En als mevrouw de voorzitter van de Raad van Bestuur gelijk een Linda de Mol haar broekje nat giechelde, liet zij het dan ook maar gewoon opdrogen? Geen verschoning? Geen sprake van natuurlijk. Het was bovendien 25 graden. Het was broeierig. Hygiëne! Waren ze nou helemaal van god los. Er bestond nog zoiets als het handhaven van ons beschavingsniveau.

Rendementsdenken versjteert zoete droom over Parma

2 juni 2016 Johan Carbo

Hoe we het geflikt hebben, weet ik niet meer, maar we reden destijds in één moeite door van Amstelveen naar Milaan, en zo verder naar Parma waar het tussen Ellen en mij allemaal zo romantisch begon. We trotseerden de verzengende bloedhitte van de onafzienbare gortdorre vlakte rond de rivier de Po en lieten honderden kilometers onder onze vier zuchtende autobanden wegsmelten. Het was 1985, iets minder dan een jaar nadat we waren gaan samenwonen. Honingzoete herinneringen waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat ze bij Ellen niet van haar harde schrijf waren gewist.

Altijd over de schutting heen blijven kijken

26 mei 2016 Johan Carbo

Dagen met dompers. Zomerse dagen met geneugten waarvan de meeste door ziekte aan ons neus voorbij gaan. Ik vrees de mentale terugval van de mantelzorger die op blote voeten de marathon loopt over verraderlijke kopspijkertjes en van die gemene vlijmscherpe kiezelsteentjes. Ik duik momenteel hondsmoe mijn bed in. Met het voornemen mijn madelief de volgende dag maar eens gewoon tussen de andere dementerenden in het verpleeghuis te laten en iets ongedwongen leuks voor mezelf te gaan doen. Elke ochtend sta ik voor zonsopgang op, laat ik een traan, en maak ik toch weer nieuwe plannen voor met mijn vrouw, ook al is mijn echtgenote vaak in een stilleven veranderd.

Voer voor psychologen verpleegzorg

19 mei 2016 Johan Carbo

Het begon in Fuengirola. Een weekje mantelzorgverlof in de buurt van Malaga tussen uitbundig getatoeëerde Engelsen van dik boven de zestig. Mannen en vrouwen, van kop tot teen onder de plakplaatjes, nooit zoiets gezien. Ze stoofden zich met hun kermislijf van Happy Hour naar het volgende drinkgelag. Ik was er zomer 2014 om de batterijen op te laden. In plaats daarvan begonnen ze te oxideren.

En zij zeulde haar dochtertje over de schouder door het oorlogsgewoel

12 mei 2016 Johan Carbo

‘Wist je dat je ratten eet als je radeloos bent van de honger?’ In het eerste jaar van haar parkinson besloten we de vroegste jeugd van Ellen te boekstaven voor met name de kleindochters. Ellen tastte in concentratie haar geheugen af. Zij vertellen en ik schrijven, ik schrijven en zij weer verder vertellen. Ellen ging terug in de tijd en ons huis vulde zich met de geur van trassi. Een bijna vergaan exemplaar uit 1947 van het Engelstalige blad The Warrior kwam uit een schoenendoos tevoorschijn. Catherine Baird portretteerde Elleke Palstra als een ‘prachtig, weliswaar spichtig, lichtbruin getint meisje - een kind met grote donkerbruine ogen, en met lang en een beetje krullend zwart haar. Ze leek op een cherubijntje, een klein engeltje.’

Soms ziet troost er anders uit dan verwacht

5 mei 2016 Johan Carbo

We slenterden voormalig Koninginnedag door de kasseienstraatjes rond de haven van Vlissingen. De zon perste zich door het wolkendek, het carillon speelde lichtvoetig. Verderop in de winkelpassage een paar in vuurrode hesjes gestoken folderaars. Stond daar het kruimelrestje van de PvdA die vandaag versplinterd, misschien wel verpulverd, het zeventigjarig bestaan met een maskerade probeerde te vieren? Dat vermoeden werd versterkt toen bij de folderaars op borst en rug de tekst BIDDEN HELPT leesbaar werd. Originaliteit kon je de tweede regeringspartij niet ontzeggen.

Jij stoute kabouter

28 april 2016 Johan Carbo

We liepen Agnes tegen het lijf toen ik in het verpleeghuis met Ellen de lift naar buiten wilde nemen. Agnes bezoekt geregeld een stokoude demente mevrouw die ze vertrouwd houdt met zonlicht en een briesje. De beloning zijn hele versregels die uit het tandloze mondje van de hoogbejaarde komen zodra de naam van een dichter is gevallen. De teddybeer deint dan mee op haar schoot .